Rozdział 19

 'Zagubienie'

'Bo tak łat­wo jest przeo­czyć Anioła, gdy się pat­rzy na świat tak nieuważnie.'

Mogą być razem?

Zrobili tyle złego aby choć przez chwile,znajdować się obok ukochanej osoby. 

Skrzywdzili dobrych ludzi.Postacie ważne dla nich od wielu lat.Nie przypadkowych przechodniów. 

  Byli zbyt zaślepieni aby zwracać uwagę na innych. Woleli zniszczyć wszystko od razu. Po co liczyć się z uczuciami bliskich? O wiele łatwiej jest być egoistą. 

Przez ich głupotę stracą wszystko. Przyjaciół, szacunek,zaufanie. W zamian za to dostali miłość,której obydwoje się boją. Było warto?

  Pośpiech tak bardzo przez nich ceniony okazał się zgubą. Nic nie ma prawa być takie jak kiedyś. Zrozumienie jest ostatnią rzeczą na jaką zasługują.

  Każdy człowiek,każda rzecz,mająca jakiekolwiek znaczenie odejdzie. Przez kłamstwo. 

Prawda nic już nie naprawi. To nieistotne jak bardzo będą tego chcieli.

  Czasami jest już za późno. Nawet na wyrzuty sumienia.

-Marco,kiedyś będziemy musieli to zrobić.-szepnęła ruda wtulając się w bruneta.

-Ten moment chyb nadszedł teraz.-westchnął. Wstał i zaczął chodzić w kółko po pokoju swojej dziewczyny. 

Pomieszczenie odrobinę go przytłaczało. Było zbyt kolorowe. 

  Ściany pomalowane na dwa zupełnie niepasujące według niego kolory-czerwień i zieleń-sprawiały,że miał ochotę jak najprędzej stąd wyjść. Spojrzał w na swoje stopy. Nie rozumiał jak pomarańczowy dywan się tutaj znalazł,ale wiedział,że był to ogromny błąd. Odetchnął z ulgą,podnosząc głowę do góry.

 Sufit zdobiła biała niczym śnieg farba. Jedyny normalany akcent w królestwie dziewczyny.

Zrezygnowany usiadł obok Tores na niebieskiej kanapie.

 Tak bardzo różniła się od niego. Ona wiecznie wesoła. Na jego twarz uśmiech wchodził tylko kiedy ruda była obok.
  Jej pokój wyglądał jakby tuż obok mieszkała tęcza. On mieszkał w otoczeniu odcieni granatu i czerni.
  Argentynka kochała przyrodę,spędzanie czasu na świeżym.  Marco zdecydowanie lepiej czuł się w kącie, z gitarą na kolanach.

  Osoby tak różne mogło połączyć tylko jedno uczucie. Ale czy było ono prawdziwe?

  Chłopak po raz kolejny wstał. Prawą rękę trzymał w kieszeni czarnych spodni. Wyglądało na to,że prędko jej z stamtąd nie wyciągnie.

Camila patrzyła na niego z niedowierzaniem. Naprawdę chciał to zrobić?

Wyciągnął czarny telefon. Wahał się ale jednak odblokował urządzenie. Wystukał na nim kilka literek. Odetchnął głęboko.

-Nie powinni dowiedzieć się tego od Brod'a a już tym bardziej od Fran.-starał się kogoś przekonać. Camilę? Nie,próbował dodać sobie odwagi. 

Dziewczyna pokiwała głową. Wiedziała,że ma racje. Najwyższy czas aby odpowiedzieć za swoje czynny.

 Kliknął przycisk 'wyśli'.

 Nie było już odwrotu.

Myślał,że zaraz wybuchnie.

Miał zaśpiewać jej piękną piosenkę,ona powinna się wzruszyć i wyznać co tak naprawdę do niego czuje. Chciał aby rzuciła się w jego ciepłe ramiona,pragnął aby została w nich na zawsze. Marzył żeby po raz kolejny zasmakować jej malinowego błyszczyka. 

 Wspomnienie ich pierwszego pocałunku na chwile przywróciło mu równowagę.

  Wieczór był ciepły. Dopiero rozpoczęły się wakacje. Chciał zaproponować Lu wspólny wypad nad jezioro. Jednak ona,obchodząc dzień wcześniej urodziny wolała zostać w domu. 

Lodówka sama otwierała się od smakołyków pozostawionych po imprezie. Państwa Ferro-jak co poniedziałek-nie było w domu. Korzystając z okazji, zabrali wszystko na co mieli ochotę i ułożyli smakołyki dookoła basenu. 
W ogrodzie unosił się zapach kwiatów wymieszany z wszelkiego rodzaju słodyczami. Najintensywniejszą woń wydzielało ciasto czekoladowe,które zdecydowali się zjeść po dziesięciominutowej kąpieli. 

   Diego,uśmiechnął się na widok inicjałów wyrytych na tym drzewie. D.S + L.F= BFF Otoczone były gwiazdą. Ukochanym symbolem Ludmi.

  Po wyjściu z wody od razy skierowali się do tarasu,wybudowanego pod balkonem. Robili to co zwykle. Jedli,śmiali się,jedli,rozmawiali i jedli. 

   Dzień był wyjątkowo piękny,ale Ferro postanowiła uczynić go jeszcze lepszym.

-Jeszcze nigdy się nie całowałam-palnęła. Brunet krztusząc się ciastem spojrzał dziwnie na przyjaciółkę.  Nie wiedział co chodzi po jej ślicznej główce. Ledwo wczoraj skończyła czternaście lat i nagle zachciało jej się całować. 

-I co związku z tym?-spytał  niepewnie.

-Pokarz mi jak.-zażądała,przybliżając się do niego.

O stracie kogoś tak wyjątkowego nie mogło być mowy.

Chciał wspiąć się po drzewie,dostać się na balkon i wyrzucić chłystka do basenu.

Spojrzał na ich uśmiechnięte twarze. Poczuł ból.

Znali się,tego był pewny. Ale jeżeli goguś byłby kimś ważnym to dla blondynki na pewno by o nim usłyszał. Zawsze mówiła mu o wszystkim. Każde słowo kierowane do Diego wypowiadała z pasją. Nie okłamałaby go. Żadne z nich nigdy nie zdobyłoby się na tak porażający gest.

Pozostaje zastanowić się. Co tu się dzieje do cholery? 

 Ona nie może być z tym chłystkiem. To nie może się tak skończyć.

-Jesteśmy.-odezwał się Maxi,pukając w okno.
-Świetnie.-burknęła szatynka.-A teraz.-odwróciła się w kierunku Leona.-Możesz mi to wytłumaczyć?- Verdas zbaraniał. O co może jej chodzić? Nawet słowem się do niej nie odezwał. Czyżby czytała mu w myślach? Jeżeli tak,to dlaczego się wkurzyła? Od kiedy myślenie o dzieciństwie może powodować kłótnie?
  Wciąż milczał a ona cały czas wpatrywała się w niego. Zarzuciła ręce na biodra i czekała.-Widzę,że jednak nie zamierzasz mówić.-jej okrągła twarzyczka zalała się wściekłym rumieńcem.-Czy nikt Ci nie powiedział, żeby nigdy w tak perfidny sposób gapić się na damski tyłek?!-prawie krzyknęła. Kątem oka zobaczyła Maxiego,turlającego się po trawie ze śmiechu. Miała ochotę do niego dołączyć. Jednak, niektóre sytuacje wymagają powagi.

-Ja?-zaśmiał się.-Że co? Violetta,czy ty siebie słyszysz? Znasz mnie.-twarz szatynki była kamienna. Leon nie potrafił wyczytać czy jest śmiertelnie poważna czy 'leci sobie z nim w kulki'. Tym razem to ona nie otwierała ust.- Skoro chcesz wiedzieć.-zaczął spokojnie.-To obdarzałem cię 'nachalnym'-zrobił cudzysłów w powietrzy -spojrzeniem w razie czego.
-W razie czego?-spytała pozornie spokojnie. Gdyby tylko mogła uwolnić głębiące się w niej emocje.
-Gdybyś upadła.-oznajmił-Założyłaś kilkunastocentymetrowe szpilki.-spojrzał na jej wysokie buty. Ubrała granatowe pantofle. Uwielbiał ten kolor. Uwielbiał jej długie nogi.,szczupłą sylwetkę,oczy. Uwielbiał na nią patrzeć. Uwielbiał ja. Ale nie mógł się do tego przyznać. Nie tu i nie teraz.-To niesamowite,że jeszcze stoisz nie mówiąc już o chodzeniu.-czekał na jej reakcje. Miał gdzieś Maxiego,patrzącego przez okno Fran. Nie obchodziło go,że Fran właśnie weszła z Federem do pokoju.
Chciał żeby Viola wypowiedziała choć jedno słowo.
Przeliczył się.


 Miał dosyć tego czekania.
Gdyby nie dźwięk SMS'a już dawno znalazłby się na górze. Szybko wyjął czerwony smartfon z prawej kieszeni. Wiadomość wytrąciła do z równowagi.
-Właśnie teraz?-mruknął pod nosem.-Jakbym był im do czegoś potrzebny.-jeszcze raz spojrzał na swoją ukochaną i pajaca. Nie mógł jednak długo patrzeć na te sielankę. To za bardzo bolało.Jego serce pękało na tysiące małych kawałków. Wiedział,że tylko sprawdza tego cierpienia może pomóc mu skleić je do pierwotnego kształtu. Żeby to było takie proste...
 Odwrócił się. Dość tego.
 Nie postawił nawet dwóch kroków. Telefon zagrał krótką melodię. Spojrzał na ekran. Widniało na nim zdjęcie uśmiechniętej Ludmiły,jedzącej lizaka. Odebrać? Było ciężko. Ale co pomyślałaby sobie gdyby odrzucił połączenie?
  Usłyszał najpiękniejszy dla niego głos na świecie.

-Diego!-krzyknęła.-Co ty tutaj robisz?-nie słyszał jej w telefonie.
-A ty skąd wie...?-przerwała mu.
-Odwróć się-była autentycznie szczęśliwa,że go widzi. Mogłaby być aż tak dobrą aktorką? Nie czekał na ani jedno słowo swojej przyjaciółki,jak najszybciej się dało wspiął się po drzewie na balkon blondynki.
-Też dostałeś SMS'a? Co ty tu robisz? Po co ci gitara? Muszę ci coś powiedzieć. Przyjechał do mnie... -zasypała go lawiną słów.
-Ludmiła.-dziewczyna umilkła. Nie mógł dłużej czekać.-Muszę Ci coś powiedzieć.-spojrzał głęboko w jej niebieskie oczy.
-A nie mógłbyś po drodze? Chcą żebyśmy przyszli do...-przerwał jej ruchem głowy. Podszedł krok bliżej. Złapał ją za delikatne ramiona.
-Błagam tylko mi nie przerywaj.-szepnął. Lu nawet nie drgnęła. Bała się. Była przerażona bo czuła co chce powiedzieć.-Mam to gdzieś kim był ten goguś. Nie obchodzi mi co tu robił. Ja...- słowa zatrzymywały się w jego ustach. Ferro obdarowała go pokrzepiającym uśmiechem. To w niej kochał. Zawsze wiedziała czego w tej chwili potrzebuję Diego.- Ja napisałem dla ciebie piosenkę.
-Naprawdę?-rozczuliła się.-Mogę posłuchać?-nie odpowiedział. Przybliżył się do niej jeszcze bardziej. Czuł jej ciepły oddech na swoim ciele.
-Ja cię kocham Lu.-Diego nie mógł się ruszczyć. Czekał na jakiekolwiek słowo z jej strony. Choć jeden mały gest.
Czas dłużył się w nieskończoność.
-Nareszcie.-odetchnęła z ulgą.-Dlaczego to trwało tak długo,Diego?- brunet odwlekał to zbyt długo,musiała przejąć inicjatywę.
Zaatakowała jego wargi,łącząc ich usta w delikatnym pocałunku.
Chciał tego,była o tym przekonana.
Chłopak poczuł się jak tego pamiętnego lata. Był wtedy tak delikatny jak tylko potrafił.
Ale teraz  Lu nie była już małą dziewczynką. Nie musiał uważać.
Wbił się w jej usta najmocniej jak potrafił. Zaskoczona Ferro, jeszcze bardziej pogłębiła pocałunek. O ile w ogóle było to możliwe.




 _______________________

 To coś na górze było pisane trzy razy. ;_; Czyż nie jest straszne?
Przepraszam,że tak długo ale ogarnięcie czterech blogów jest trochę trudne.
Ale jest. A teraz taka sprawa.
Wiem,że Wam się nie chce ale chciałabym Was poprosić o komentarze.
Nawet nie zdajecie sobie sprawy ile radości daje mi choć jedno słowo napisane przez Was.
To miłe wiedzieć,że moja bezsensowna praca choć trochę wam się podoba. Naprawdę to wiele dla mnie znaczy. I daje mi ogromną motywacje do działania.
 Kooocham was mocno. ♥

 Założyłam sobie nowego bloga z Axi *klik*
I jeżeli spodobał się komuś OP 'Księżniczka' to zapraszam *tu*  
Przypominam o konkursie :) 
Wielka czcionka. A co mi tam. XD