Rozdział 23

'Niewinny pocałunek'

'Lecz nikt nie może tra­cić z oczu te­go, cze­go prag­nie. Na­wet kiedy przychodzą chwi­le, gdy zda­je się, że świat i in­ni są sil­niej­si. Sek­ret tkwi w tym, by się nie poddać.~Paulo Coelho  

  Co zrobiłbyś gdyby miłość Twojego życia właśnie wyznałaby Ci swoje uczucia?

Pisnął z radości? Podskoczył z podniecenia? Rzucił się na szyje ze szczęścia? Zamilkł z wrażenia? 

 Co wtedy zrobisz? Oczywiście jeżeli będziesz miał szczęście dostąpić tego zaszczytu. A jak wiadomo, wszyscy kłamią, więc jak rozpoznasz szczere uczucie? 

  Nie będziesz wiedział. W tym tkwi największy problem. Trzeba zobaczyć to, co jest niewidoczne dla oczu. Ale czy oni to potrafią?

  Odwaga jest cechą pożądaną u większości ludzkości. Jest ona swoistym połączeniem pewności siebie i głupoty, które w odpowiednich dawkach tworzą idealną mieszkankę. Lecz gdy jednej z nich choć trochę zabraknie... Można już śmiało mówić o idiotyzmie. Dlaczego? Bo równowaga jest ważna. Bardzo ważna.
  Nie można przecież żyć bez słońca, mając do dyspozycji ocean wody. Nie można żyć z powietrzem, bez drzew. Wszystko ma znaczenie.
   Nawet chwilowe tchórzostwo czasami jest potrzebne.
 
  Ciche momenty pojawiające się między nimi od kilku dni, coraz bardziej irytowały Violettę. Wróciła do domu. Jednak nie miała zamiaru gubić się we własnych uczuciach. Przypadek. Zwykły, irytujący przypadek, którego sprawca siedział przed nią. Wspaniale. Gorzej być nie mogło. Jednak gdyby pomyśleć o dzieciach, tracących matki, rodzicach, tracących pociechy, o wszystkim co dzieje się na świecie. Sytuacja nie była aż tak tragiczna. Zawsze mogło być gorzej, prawda?
  Potrafili siedzieć jak głazy i wpatrywać się w siebie nawzajem, próbując odnaleźć choćby najmniejszą zmianę na ich twarzach. Nie chcieli niczego przeoczyć. Nie po raz kolejny. Czasu nie da się cofnąć, ale da się go naprawić. Teoretycznie.
  Ale czy  to oznaczało, że Verdas musiał siedzieć tutaj, teraz?  A przede wszystkim, skoro musieli porozmawiać, to dlaczego żaden z nich nie potrafił wydusić z siebie słowa?




-Masz śliczne włosy-powiedział, składając czuły pocałunek na czole swojej ukochanej.
-Jeżeli chcesz żebym się zarumieniła, to przykro mi- wtuliła się w niego mocniej.- Ale ja tego nie zrobię.
Byli parą od wczoraj -a dokładniej osiemnastu godzin, dwudziestu sześciu minut i czterdziestu trzech sekund- i już nie potrafili się od siebie oderwać. Siedzieli przytuleni do siebie na łóżku, w jego pokoju. Diego oparł się plecami o ścianę i starał się nie wypuszczać swojej dziewczyny z rąk. Na kolanach blondynki leżała gitara. Jedną rękę spokojnie trzymała na gryfie, kiedy Sevilla położył swoją dłoń na jej. Drugą, objął ją w pasie. Uśmiechnęła się do niego i obróciła głowę, delikatnie w lewo. Spojrzał na nią kusząco, nie potrafił oderwać wzroku od ust pomalowanych na kolor czerwony. Przypominają truskawki, pomyślał. Tak bardzo chciałbym poznać czy równie dobrze smakują.
Ludmiła, jakby wyczuwając jego myśli, pocałowała go. To nie był niewinny pocałunek. Zdecydowanie nie.
Wpił się mocniej w jej wargi. Ona delikatnie rozchyliła usta. Diego rozczarował się, szminka Lu wcale nie smakowała truskawkami. Przypominała raczej maliny, może poziomki ? A może...
  Nie zastanawiał się dłużej. Skupił całą uwagę na jej delikatnych ustach.
Odsunęła się pierwsza.
-Może tak pomożemy Leonowi z przeprowadzką?
-Cicho bądź-nie mogła ponownie się odezwać. Nie pozwolił, zakrywając jej wargi swoimi ustami.
-Ja uważam, że to świetny pomysł-oderwali się od siebie jak oparzeni.-Lena, a ty co sądzisz?-szatynka stanęła obok siostry.
-Sądzę, że możemy iść. Teraz.
-W takim razie zbieramy się zakochańce. Jak powiedziała młoda, teraz- brunetka odwróciła się na pięcie i wyszła z pokoju. Ręką machnęła na młodszą siostrę. Co z tego, że im przerwali? Bezczelne gapienie się na obściskującą się parę było... Co najmniej nie na miejscu. Przynajmniej w domu rodziny Sevilla. Tutaj traktowali się z szacunkiem. Z resztą to był Diego, prędzej czy później zwierzyłby się swoim siostrą z każdego, najdrobniejszego szczegółu. Był zamknięty w sobie i nie lubił zwierzać się ludziom. Traktował ich z dużą dozą ostrożności. Nawet przyjaciele nie znali wszystkich sekretów bruneta. Otwierał się przed nimi powoli. Bardzo powoli.
Ale był ktoś kto wiedział o nim absolutnie wszystko.
Swoją siostrę traktował jak księżniczkę, bo rzeczywiście na to zasługiwała. Któż by inny mógłby wysłuchiwać jego godzinę lamentowanie o tym jaka Lu jest cudowna? Kto potrafiłby przegadać z nim pół nocy, mówiąc o kompletnych bzdurach. Kto zrozumiałby go lepiej?
  Brunetka była jedyną osobą, której ufał na tyle aby poznała najskrytsze zakamarki jego serca. Choć bardzo chciał, część jego mówiła, że tylko ona dostąpiła tego zaszczytu. I nikt inny-nawet Ludmiła- nie pozna go tak dokładnie. Żałował tego jak niczego innego, ale nawet On nie mógł tego zmienić. A może nie chciał? Zwierzanie się ze swoich sekretów nie było dla niego przyjemnością. Nawet jeżeli chodziło o jego dziewczynę. Martwił się o ich przyszłość, która dopiero zaczęła otwierać przed nimi swoje drzwi.
  Może nie będzie tak źle? Może.
  -Tylko się nie połknijcie- rzuciła wesoło najmłodsza z rodzeństwa i zadowolona z siebie opuściła pokój brata, zamykając drzwi. Usłyszała zduszony śmiech Ludmi i przepraszające słowa brata.
 A potem cisza...
Jednak się połkną, westchnęła zrezygnowana Lena, idąc w stronę swojego pokoju.


-Leon?-spytała nieśmiało.-To...-zawahała się.-O czym chcesz porozmawiać?
Cisza. Patrzyli na siebie jak zahipnotyzowani. Szatyn przysunął się bliżej,
-A ty?-Szatynka ledwo powstrzymała się od przejechania palcami po idealnie ułożonych włosach Leona.
Nie odpowiedział, skupił się na jej ustach. Był przekonany, że smakują malinami. Sam nie wiedział skąd, ale... Wyglądały tak kusząco. Jakby były dla mnie stworzone, przeszło mu przez myśl. A może miał racje?
Bez ryzyka nie ma zabawy. 
Zmniejszył tą wkurzającą odległość jaka dzieliła go od smaku świeżych malin. Violetta nie drgnęła. Uśmiechnęła się niemrawo i przejęła inicjatywę. Oparła się o zagłówek łóżka i uśmiechnęła się kusząco.
Leon, na początku nie zrozumiał. Wydawało mu się, że ona chce tego samego. Może nawet pragnie tego bardziej. A potem? Zrozumiał...
Zabawa w kotka i myszkę.
Nie wyglądała na taką. W życiu nie pomyślałby, że pod tą kruchą skórą i ogromnymi czekoladowymi oczami kryje się...
Nie zastanawiał się dłużej, nie potrafił. Całkowicie skupił się na jej twarzy, która była zaledwie dziesięć centymetrów przed nim. Jego oddech otulił szyje Violetty. Patrzyła w skupieniu jak powoli się zbliża. Przygryzła dolną wargę. Trochę irytowały ją ruchy Leona, zachowywał się jakby trochę szybsze ruchy miały ją skrzywdzić. Zastanawiała się czy wciąż traktuję ją jak małą dziewczynkę, którą nie była.Czyżby wciąż posiadał syndrom starszego brata? Jak Federico? Jak Maxi? Ale... Gdyby tak było nie całowałby się z własną siostrą. Nie mógłby.

-Leon, jeżeli dalej będziesz się tak ociągał to w końcu zasnę-powiedziała, zmuszając go żeby pochwycił jej spojrzenie.  Starała się ukryć rumieniec podniecenia, skradający się na jej bladą skórę.
-Rumienisz się-oznajmił zadowolony.

-Pacan-zarzuciła ręce na jego szyje i odrobinę przekręciła głowę w prawą stronę, aby ich usta mogły lepiej współpracować. Na samą myśl zrobiło jej się dziwnie ciepło i przyjemnie.
-Oczywiście, że jestem idiotą, ale twoim-sama nie wiedziała czego dotyczy to wyznanie, co chciał przez nie osiągnąć, ale było miłe.Spodobało jej się wejście w relacje chłopak-dziewczyna. Po mimo tego, że wciąż uważała go za kretyna. Był taki piękny... Nigdy nie sądziła, że powie tak o kimkolwiek, ale Leon... był nie tylko niesamowicie przystojny, zdystansowany i może odrobinę arogancki, krył w sobie wiele wspaniałych cech, które postanowiła pokazać światu. Chciała aby wszyscy widzieli Leona jej oczami.
Verdas usiadł tuż obok Violetty, na krańcu łóżka. Poczuła jak lewą rękę przerzuca na drugą stronę, siadając wygodniej. Przyległ do niej ciałem. Zatrzymał się dwa centymetry od jej twarzy. Zrobiła obrażoną minę. Udawał, że tego nie zauważył, ale w jego oczach dostrzegła iskierki rozbawienia.
-Naprawdę tego chcesz?- oddychał ciężko i płytko. Serce biło coraz szybciej. Myślał, że nie wytrzyma. Tak bardzo chciał przylgnąć do jej twarzy i ani myślał się odsuwać.
-Tchórzysz?- sprowokowała go. Dobry chwyt, i gdybyś nie miała tak cholernie kuszących ust natychmiast znalazłabym się przy drzwiach.
-Ani myślę.

_______________________
Oczywiście Sophie będzie teraz przez 3 rozdziały pisać jak to się całują. xDDDD
Szalona jestem c'nie? :D
Jako iż bardzo Was kocham to po pierwsze : szantaż. Chciałabym Was ładnie poprosić o 15 komentarzy. :> Wiecie, że Was kocham, nie? ♥
Po drugie: Postaram się pisać dłuższe rozdziały. :D Zobaczymy czy mi się uda. Miejmy nadzieje. ^^ 
Enjoy. :3  To na tyle. Do zobaczyska. :D

#SPAM1 *KLIK*
#SPAM2 Ask. :3
#SPAM3 Mój twitter. :3