Rozdział 25

  'Wizja przyszłości'

          'A niebo znów na głowę spa­da mi. I nadziei co­raz mniej na słońce.'                                                                                                       -Katarzyna Nosowska  

 

 

            W jej sercu cicho skomliła nadzieja. Nadzieja była delikatna i krucha. Spokojnie znosiła wszelkie trudności. Wszystkie kłótnie zapominała jak najszybciej, odpychając od siebie gorszą stronę dziewczyny. Skromnie zamieszkała w środku Camili, patrząc razem z nią na świat. Starała się przekonać rudą patrzeć na słońce. Ale jedyną rzeczą jaką Torres miała w głowie był deszcz. Małe kropelki odbijające się melodyjnie od parapetu byłby idealne. Niebo powinno zastąpić chmury, a żółta plama świecąca u szczytu nieba zmniejszyć się do rozmiarów główki od szpilki. Nic nie miało prawa być szczęśliwe. Nie teraz. Nie przy niej.

           Nadzieja powoli się podawała. Aż w końcu zniknęła na dobre.

           I co teraz?

         Ból kiedyś minie? Cierpienie ustanie? Znów zapragnie, aby słońce muskało jej skórę? Przyszłość to wielka nie wiadoma. A skoro to wielka niewiadoma... To, co jeżeli już nigdy się nie uśmiechnie?

          Skuliła się w kącie łóżka, coraz bardziej przytulając się do ściany. Kolorowe plakaty, porozwieszane po całym pokoju wydawały się nie na miejscu. Kompletnie nie pasowały do atmosfery w nim panującym.  Wszech obecny smutek i gorycz niszczyły słodką aurę kolorowego pomieszczenia. To nie było królestwo Camili. Już nie. Głowę wcisnęła między kolana. Otoczyła się ramionami, chroniąc się przed całym złem tego świata. Problem w tym, że ono nie zniknie. Nie ważne jak bardzo by tego chciała. Od konsekwencji swoich czynów nie da się uciec, nigdy. Wyzwoleniem może być tylko...

             Śmierć?  Podniosła gwałtownie głowę. Czy na pewno?

           -Nie-wyszeptała.-Ona nadejdzie prędzej czy później, nie mogę tego przyspieszyć-pierwsze łzy powoli zaczęły płynąć. Oczy zaczęły ją szczypać, a obraz rozmazywał się od ilości wody. Nie mogę tego zrobić. Jestem silna. Dam radę. Powtarzała sobie jak mantrę. Świat od zawsze było okrutny. Powoli zbiera swoje ofiary. Nie wszyscy przetrwają. Dlaczego z nią miałoby być inaczej? Chciała być dzielna; wziąć się w garść; uśmiechnąć się do swojego odbicia. Zamiast tego, echem odbijał się jej coraz głośniejszy szloch.

          Wystarczyłby jej przyjacielski uścisk Fran, zadziorny uśmiech Verdasa a nawet głupoty wygadywane przez Andresa. Cokolwiek związanego z nimi, rozświetliłoby jej twarz. Kochała ich. Nadal kocha. Do czego jej ta miłość, jeżeli oni nie chcą na nią patrzeć? Jeżeli oni... Drzwi otworzyły się z lekkim skrzypnięciem, Torres nawet nie podniosła głowy. Tylko jedną osobę interesowało co się z nią dzieje. To musiał być on.

        -Kochanie nie płacz-pocałował ją w czubek rudych włosów. Starał się objąć ją silnymi ramionami, ale nie chciała się ruszyć.-Cama, przestań-zmiękła, słysząc jak czule się do niej zwraca. Podniosła głowę do góry, nie śmiało spojrzała w te idealne oczy... Kochała go i za nic nie chciała z tego zrezygnować. Wierchem dłoni starł każdą łzę, które według niego nie były tego warte. Objął Camile ramieniem, a ona mocno wtuliła się w jego ciepły tors. Na sekundę zapomniała, jaki świat był dla niej okrutny. Potem na nowo zaczęła moczyć mu koszule, utwierdzając się w przekonaniu, że jej nie opuści. Nie, kiedy najbardziej go potrzebuje.

          Może tylko on był jej potrzebny do szczęścia?

          Może.. Może, ci przez których uroniła morze łez, wcale na to nie zasługiwali?

          Może, pozostali nie byli warci jej przyjaźni?

                   

          Uśmiechnął się do niej blado. Kamień, na którym siedział, z każdą minutą zdawał się być coraz bardziej wygodny. Przy najmniej starał się do tego przekonać samego siebie.  Brazylijczyka fascynowało jej zachowanie, każdy najmniejszy ruch był przez niego dokładnie analizowany. Wyglądała przepięknie, klęcząc i wpatrując się w swoje odbicie, które nie potrafiło oddać zdezorientowanego wyrazu jej twarzy. Nie miała pojęcia co zrobić. Oddechy przychodziły z coraz większym trudem, zastanawiała się kiedy płuca całkiem odmówią jej posłuszeństwa. Serce z czasem zaczęło łomotać szybciej i szybciej. Nie zdziwiłaby się jeżeli zaraz wyskoczyłoby wprost do krystalicznie czystej wody, zabarwiając ją krwistym czerwonym. Jeżeli dzięki temu nie musiałaby rozmawiać z Broduey'jem...Wszystko było w tej chwili lepsze. Wszystko.

          -Czyli mówisz, że się we mnie zakochałeś?-pomyślał, że już zawsze mógłby się wsłuchiwać w jej serdeczny głos; patrzeć na nią każdego poranka; trzymać za rękę i prowadzić na koniec świata. Mógłby. Wątpliwości nawet przez chwile, nie przysłoniły mu pięknej wizji przyszłości.

              Zbyt pięknej. 

          Próbował nie patrzeć w jej kierunku, odwracał wzrok, by podziwiać piękny widok lasu. Siedzieli nad strumieniem, tym samym, kiedy zobaczył ją po raz pierwszy z bliska. Drzewa uginały się pod słabym naporem letniego wiatru; szumiały, grając spokojną melodię. Słaby warkot silników, przedzierał się przez leśną muzykę. Dla bruneta, psując cały efekt. Za to Larze, dodając skrzydeł. 

      -Skąd to wiesz? Skąd wiesz, że mnie kochasz?-wydawała się nienaturalnie obojętna. Prawie pozbawiona życia. Chłopak wstał ( z ulgą, uwalniając się od niewygodnego siedzenia). Podszedł dzielnie to brunetki i nie zastanawiając się dłużej, wszedł do lodowatej wody. Syknął, kiedy jego do jego butów wlała się zimna ciecz. Jednak to nie miało większego znaczenia, patrząc w jej oczy. Dwa czarne węgielki, które bez większego wysiłku mogły błyszczeć niczym czarny onyks*. Wydobycie tego światła stało się jego jedynym pragnieniem.

          -Po cholerę wlazłeś do wody?-odezwała się najspokojniej jak potrafiła. Coś ją podkusiło, aby kąciki jej ust powędrowały do góry. 

          -Chciałem zobaczyć twoje oczy, ale się nie odwracałaś-westchnął.-Tak było najszybciej-ośmielił się położyć dłoń na jej policzku. Początkowo Lara, wahała się. Drętwo trzymała głowę, wstrzymując oddech. I wtedy to się stało. Magiczna gumka wymazała każde wspomnienie o Leonie. W koszy wylądowały wszystkie miłe słowo, skierowane do niej. Całą postać Leona Verdasa, nie była już dla niej ważna, wypłynęła z ostatnio łzą, spływającą powili w dół. Przycisnęła do siebie mocniej rękę Brazylijczyka. 

               Dlaczego ja nie miałabym zasługiwać na szczęście? 

              -Kiedy na Ciebie patrzę, widzę przyszłość. Taki powód ci wystarczy?-ujął jej twarz w drugą rękę. 

               Dlaczego ona nie miałaby otworzyć swojego serce przede mną?

           Kartony, piętrzące się przed wejściem przytaczały swoją ilością. Małe, duże, średnie i te wielkie stały czekając na swoją kolej. Czterej -dosyć postawni-faceci zatrudnieni przez dziadka radzili sobie nadzwyczaj sprawnie, ale nawet oni pracując przez cały dzień nie zdążyliby opróżnić ich wszystkich. Za namową Germana, nie zaważając na nic, młodzi chłopacy rzucił się na pomoc pracownikom. Mężczyźni byli delikatnie mówiąc zdziwieni, rzadkością był przypadek nie rozkapryszonych dzieciaków z dobrego domu. Zwykle byli traktowani jak tania siła robocza, zero szacunku, zero niczego. Ale nie tutaj, nie kiedy głowa rodziny Antonio czuwa na posterunku.

          Z samego rana, kiedy panowie przekroczyli bramę zostali 'powitani' domowymi ciasteczkami (Które dziadek kupił w cukierni niedaleko, były jednak przepyszne, więc chyba można przymknąć na to oko?). Oczywiście, nie mogło zabraknąć świeżo zmielonej kawy. Z mniejszym lub większym zapałem zabrali się do pracy. Bracia, wraz z jeszcze zaspanym Maxim, zajęli się układaniem mebli w salonie. Pokój został przemalowany na kolor beżowy, wyglądał o wiele bardziej przytulnie. Trzy wielkie okna, zajmujące całą wschodnią ścianie zostały już wcześniej wyczyszczone, więc poranne słońce raźnie padało na ich sylwetki. Kanapa -odrobinę ciemniejsza od ścian- została postawiona na środku, na przeciwko ogromnego telewizora. Nad kominkiem, dość starodawnym jak na resztę pomieszczenia, układali mnóstwo zdjęć w kolorowych ramkach. Byli tam wszyscy, rodzice Maxiego wraz z nim, German, dziadek, chłopcy z mamą i tatą,  Violetta w mocnym uścisku mamy. To było zdecydowanie najpiękniejsze miejsce w całym salonie. Pełno wspomnień, których tak bardzo pragnęli. Ulotność chwil przeszkadzała im dopóki nie patrzyli na fotografie. One... było po prostu ich. Przedstawiły najwspanialsze chwile z życia całej trójki. Najcenniejszy skarb jaki posiadali, znajdował się właśnie tam.

              Czas leniwie mijał na układaniu rzeczy aż do południa. Kiedy zegarek na przedramieniu Maxiego wybił dwunastą, cała trójka krzycząc jakieś wyjaśnienia pojechała w odwiedziny do Violetty. Wróciło tylko dwóch. Federico, taki obrót sytuacji przypadł do gustu, ćwierkotając radośnie wizje przyszłości Leona i Violi wraz z Maxim dalej układali meble i inne pierdoły. Verdas właśnie stawiał stolik obok kanapy, kiedy rozległo się głośne pukanie. Zdziwił się, ale milcząc razem z brunetem poszli sprawdzić kto zostanie pierwszym gościem w nowym domu Federa. Pociągnął mocno za klamkę i zamarł ze zdumienia. Zobaczył te niesamowite oczy z lotniska, te same, które widział wczoraj. Oczy, należące do uroczej Natalii. 

            -Cześć Federico-jej aksamitny głos, wyrwał chłopaka z zadumy.-Przyszliśmy pomóc-wskazała resztę towarzystwa, czającą się za nią. Zobaczył całą zgraje przyjaciół jego brata. O ile dobrze pamiętał, za brunetką stała Ludmiła, przyklejonego do swojego chłopaka-Diego. Obok nich, Lena (zdaje się, że młodsza siostra tego dryblasa i Naty) cicho rozmawiała z Andresem. Zaskoczył go brak Brodueya-tego Brazylijczyka, który został zdradzony przez Camile. Zresztą Fede nie miał ochoty jej oglądać, nienawidził zdrajców. Nie widząc Fran, poczuł mocne ukłucie w sercu. Jakby miała dla niego jakiekolwiek znaczenie.

                -Jak dobrze zobaczyć kogoś normalnego!-Maxi wyrwał się do przodu.-Wchodźcie, powiem Antoniowi, że jego ulubieni uczniowie przybyli. 

                    Na chwile stracił kontakt z rzeczywistością. Z uwielbieniem wpatrywał się w stojącą przed nim dziewczynę. Naty, była inna. Jeżeli kiedykolwiek był czegoś pewny, to tego, że Natalia Sevilla zaskarbi sobie miejsce w jego życiu. Ani trochę mu to nie przeszkadzało. 

          Kiedy dziadek po rozdzielał-uwzględniając życzenia wszystkich- zadania, na podjeździe zawarczał charakterystyczny ryk motory Leona. Wszyscy uśmiechnięci z nie cierpliwością czekali aż szatyn przekroczy próg domu. Drzwi zaskrzypiały i przyjaciele najpierw ujrzeli zmartwioną Fran, a tuż za nią, czerwonego ze złości Verdasa. Ciche szepty, szmery jeszcze bardziej go zdenerwowały. Mruknął cicho 'nic mi nie jest'. Przeczesał roztrzepane od kasku włosy. Nie spuszczając wzroku z przyjaciół, podszedł do Maxiego i oznajmił coś na ucho. Kilka chwil później bruneta nie było już w domu, było tylko słychać szelest podłoża i odgłos odjeżdżającego motoru. Ponte pojechał nie wiadomo gdzie i nie wiadomo dokąd. Choć nie tak daleko jak mogłoby się wydawać. 

                    -Co się właśnie stało?-spytała Fran, trzymając ręce na biodrach. Głos miała zdenerwowany, lecz pewny. Młodszy Verdas uśmiechnął się kpiąco i ignorując całkowicie swoją przyjaciółkę, zwrócił się do swojego brata. 

                      -Co robimy?-niezręczna atmosfera, robiła się jeszcze gorsza. Leon praktycznie nigdy się nie denerwował, wszyscy podziwiali go za wewnętrzny spokój, jaki okazywał na każdym kroku. U niego zimna krew w najtrudniejszych sytuacjach, była równie pospolita co kwiaty wiosną.  Chyba, że chodziło o jego przyjaciół. Wtedy nie potrafił podarować nikomu. Nawet własnej rodzinie. O nich walczył jak lew, niezależnie od sytuacji w jakiej się znajdowali. Verdas zawsze był, kiedy potrzebowali jego pomocy. Zawsze.

                     -Ja i Naty, idziemy do mojego pokoju. Lena i Andres mieli się zająć twoim, możesz iść z nimi.  Ludmiła i ...

                   -Diego-odezwał się zdenerwowany. Moje imię nie jest aż takie trudne, półmetrowa grzywo.  Jakby słysząc jego myśli Lu, trąciła go-dosyć mocno-łokciem. Zachował kamienny wyraz twarzy, jednak można było dostrzec słaby grymas bólu. Jego siostra natychmiast go wyłapała. Może oni są sobie pisani?

                        -Diego-poprawił się brunet-mieli zająć ogarnąć pokój Violi. Francesca-Czy jej imię nie jest piękne?-Możesz im pomóc?-skinęła głową, starając się ukryć rumieniec, spowodowany słodkim głosem Federa. Rozeszli się do ustalonych wcześniej pomieszczeń, zostawiając braci samych. Piorunowali wzrokiem siebie nawzajem. W powietrzu wisiała kłótnia, wystarczyło jedno słowo za dużo. 

                        -Co się stało Leon?-lekceważący ton był teraz zdecydowanie nie na miejscu. 

                        -To nie twoja sprawa-szatyn ruszył w kierunku schodów, trącając przy tym brata ramieniem. Czując to natychmiast złapał młodszego Verdasa za nadgarstek i odwrócił w swoim kierunku. Ich twarze nabrały groźnego wyrazu. 

                        -A i owszem-sapnął.-Jesteśmy...

                  -Rodziną?-przerwał mu Leon.-Bardzo zniszczoną jakbyś nie zauważył-wyrwał się z silnego uścisku. Zdziwił się, Fede jest silniejszy niż wydaje się na pierwszy rzut oka.-Spytaj swoją księżniczkę-poszedł na górę jak najszybciej się dało. 

                       Granica została przekroczona. Trzeba zacierać ślady albo iść dalej aby stawić czoło własnym słowom. Który z braci odważy się pójść przodem? 

                    Wściekła wstała z łóżka. Nerwowo chodziła po pokoju, prawie wydeptując dziury w podłodze. Przeklinała palanta, który chwile temu wyszedł z pomieszczenia, trzaskając drzwiami. Miał do tego pełne prawo, wmawiała sobie. Oczywiście, że to wszystko przez nią. A ty co byś zrobiła, na jego miejscu? Poczucie winny walczyło ze zdenerwowaniem. To ona zaczęła, niepotrzebnie się odzywała. Mogła zrobić to, o czym pragnęła, kiedy tylko usiadł blisko niej, kiedy poczuła ciepło jego ciała. Mogła go po prostu pocałować, przykryć jego usta i siedzieć cicho. Rozpłynąć się i delektować chwilą, której pragnęła bardziej niż własnej gwiazdy na niebie. 

                           On.. był... prawie... brakowało...Ty idiotko!

                      Powinna go przeprosić, odszczekać wiele słów, ale nie wszystkie. Tym razem, nawet ona miała trochę racji. (Swojej i nie koniecznie dużo, ale zawsze) Leon ten jeden jedyny raz, nie był niczemu winny. Kto by pomyślał,  że w historii ludzkości facet nie będzie musiał przepraszać? Cuda, najwyraźniej zdarzają się w najmniej oczekiwanych momentach. Choć wolałaby żeby ten nigdy nie nastąpił. Niektóre rzeczy nieprawdopodobne faktycznie nie powinny robić nam niespodzianki. Spokojnie mogłyby siedzieć cichuteńko w kącie i obserwować kurz, zapewne wtedy nie narobiłby tylu szkód. Kretynka! Nie nadawała się do okazywania skruchy, cokolwiek miało się zdarzyć wiedziała, że nawet mim użyłby lepszych słów. Śpiew, czy piękne przemowy nie były żadnym problem, ale jedno słowo zmieniało wszystko. 'Przepraszam' nigdy nie przechodziło jej łatwo przez gardło. Chyba najwyższy czas to zmienić.

Z bezradności rzuciła się na ogromne, hotelowe łóżko.

             -Co za palant!-krzyknęła w poduszkę.  

             -A mojej małej co się stało?-usłyszała ten wspaniały głos, po drugiej stronie pokoju. Słyszała jego szybkie kroki. Cisza. Coś skoczyło obok niej.    

             -Rozumiem, że tutaj jest wygodnie. Ale serio nie musiałeś skakać, przecież miejsca wystarczy dla nas obu-zaśmiał się cicho i obrócił swoje ciało tak, żeby mieć jak najlepszy widok na szatynkę. Patrząc na wyczyny Maxiego, postanowiła zrobić to samo. Przez sekundę zapomniała; przez sekundę wszystko było dobrze; przez sekundę świat był kolorowy; przez sekundę... A potem wszystko wróciło. Ledwo powstrzymała łzy cisnące jej się do oczy, ale zdobyła się na delikatny uśmiech w stronę przyjaciela. 

               -O co się pokłóciliście?-wyszeptał cicho.  

                Maxi ma naprawdę śliczne oczy

          -To nie istotne-wychlipała, tuląc się do Ponte.-Ważne jest to, że to moja wina i to ja muszę przeprosić- mocniej ją do siebie przycisnął. 

                Jak dobrze mieć go przy sobie. 

                -Ty się do przepraszania nie nadajesz-pocałował ją w czoło.-Serio, chce to zobaczyć-Violetta nie okazała żadnego zainteresowania, wciąż głośno oddychała przyciśnięta do jego klatki piersiowej. 

                Przydałyby się jakieś lody albo żelki. Tak, żeli też byłby dobre. W sumie to wystarczyłoby coś słodkiego, to zawsze jej pomagało. 

                -Violetta? Nie...-i wtedy nie wytrzymała. Łzy wydostały się z jej oczu, a sama zaniosła się rzewnym szlochem. 

               

*czarny kamień szlachetny
To coś na górze chciałabym zadedykować (przymknijmy oko, że wyszedł jaki wyszedł czyli serio, absolutnie, strasznie ) Carolinie Verdas. ♥ A ja wciąż jestem bezduszna. xD Z tego miejsca pragnę też pozdrowić moje Słoneczko, nie wiem czy jeszcze czyta to coś, ale zawsze trzeba mieć nadzieje. Te amo. ♥
I nie zgadnijcie komu muszę złożyć serdeczne podziękowania. Of  kors mojemu Tysiałkowi. Dopadł mnie brak weny, a ona ja zwykle dzielnie mi pomogła. Jeszcze przez to jej marudzenie o Leonette pogodzę ich szybciej niż planowałam. XD  I jak tu jej nie kochać?

Jak nie którzy wiedzą bądź nie, sobie jestem chora, ale wzięłam się w garść, nałykałam się tabletek, gorączka spadła no i jestem. XD Ciekawa historia z życia Soph.  :D
Szczerze mówiąc nie wiem co mam Wam jeszcze powiedzieć. Może tyle, że czekam na 15 komentarzy? :) I taki szantaż. 26 się nie pojawi jeżeli ich tylu nie zobaczę. :P
Kocham, Sophie <33333

Do zobaczyska na Saberze. :D  10 już się pisze. :3 Teraz już naprawdę na koniec, krótkie ogłoszenie parafialne. Jako iż cały tydzień będę siedzieć w domu, podejrzewam, że tak z lekka będę się nudzić, więc mam dla Was taką mini propozycje. Jeżeli ktoś chciałaby nagłówek by Soph, to jestem otwarta. Wiem, że nie są jakieś fenomenalne, ale na Saber, chyba nie jest aż taki zły, co? :) Okej, w razie czego wiecie gdzie uderzyć, prawda? ^^ Kontakt macie podany, więc śmiało. Ja nie gryzę. :3