Rozdział 28

Zmiany?

Przy­jaźń wypływa z wielu źródeł, z których naj­większym jest szacunek.
                                                                                        ~Daniel Defoe

[Inspiracja do całego rozdziału :) *klik*]

Następnego dnia....

Było ciemno.

Pomachała sobie rękami przed twarzą, ale nawet z tak bliskiej odległości nie widziała nic. Absolutna pustka. Czarny kolor zaprzyjaźniał się z jej oczami. Mrugała powiekami jak opętana, starając się wychwycić choć trochę światła. Tylko troszeczkę. Wystarczyłby jej błysk, wielkości główki od szpilki. Pozornie nic nie znaczący promień światła. Cokolwiek, co oddaliłoby ciemność. 

Musnęła twarz dłonią i starła łzę.

Płakała, bezgłośnie, aby nie zwracać na siebie uwagi. Ale usta równocześnie same zbierały się do krzyku. Nie wiedziała co zrobić. Bała się oddychać, nie mówiąc już o poruszaniu. Wstrzymała dech w piersiach na całą wieczność, jak jej się wydawało.

Czas nieubłaganie mijał. A ruda wciąż wypatrywała światełka w tunelu.  Bezustannie patrzyła przed siebie. Jakby siłą własnego umysłu, próbowała ściągnąć coś, co mogłoby ją uratować.

Postawiła nogę przed sobą. Zmusiła się, by zrobić jeden, niepewny krok i stanęła. Strach oplótł ją najściślej jak potrafił. Zatrzymał Camile w miejscu. Stała po środku niczego.

Opadła bezwiednie na kolana, przestała płakać. Straciła potrzebę wydalania z siebie cennej ilości wody. Płacz nie miał sensu.

Nic nie miało sensu.

Podciągnęła nogi pod brodę, głowę położyła na kolana, a długie czerwone, włosy spadały kaskadą we wszystkich kierunkach, były dziwnie długie. Nawet jak na Camilę. Ale miała to gdzieś.

Nic nie było ważne.

Tkwiła tak i beznamiętnie gapiła się w przestrzeń. Nie miała pojęcia ile tak trwała.

Kiedy opadła z sił całkowicie; kiedy straciła resztki nadziei, resztki uczuć; kiedy zapragnęła zasnąć i nigdy więcej się nie obudzić; kiedy straciła wszystko, zobaczyła jasną plamę na górze nieba ( o ile w ogóle tam było). Była biała, jednak zbliżając się do Camili nabierała szarawej barwy. I zrozumiała. To był księżyc. Z każdą sekundą był coraz większy i był coraz bliżej.

Nic nie rozumiała.

Nagle usłyszała natarczywe szepty, wypowiadające jej imię. Rozpoznała wszystkie bez problemu. Znała te głosy, aż za dobrze.

Fran śmiała się z niej złośliwe. BYŁA jej siostrą, jak mogła?

Maxi wypowiadał słowa o jakie nigdy nie posądziłaby go. BYŁ jej przyjacielem, dlaczego?

Broduey, mówił najspokojniej z nich wszystkich, ale gdyby tylko wzrok mógłby zabijać, Camila już dawno znalazłaby się w piekle. BYŁ i już więcej go z nią nie będzie. Nic nie można z tym zrobić?

Leon, Andres, Natalia, Diego, Ludmiła, nawet Lena, byli tam i doprowadzali ją do szaleństwa.

Nic już nie czuła, nie do nich. 

Szepty zamieniły się w krzyk, a szarawy punkt na niebie poczerwieniał.

I wtedy otworzyła oczy. Księżyc zniknął a w jego miejscu pojawił się zegar, zwykły, niewadzący nikomu. Wisiał na niebieskiej ścianie, jego biel wyjątkowo raziła ją w oczy. Wyglądał jak chmura na lazurowym niebie przy wybrzeżu, dokładnie w południe. (Nie miał pojęcia, jakim cudem mógł przyśnić się jej księżyc.) Ta biała plama była jak skaza na idealnej, czystej przestrzeni. Powinna zniknąć. Przeszkadzała Camili.

A może jednak to irytujące tykanie doprowadzało ją do szaleństwa?

Albo godzina. Godzina mogła być równie dobrym powodem.

Siódma pięćdziesiąt trzy. Było zdecydowanie zbyt wcześnie, aby koszmary o nic nie wartych ludziach ją budziły.

A może ten sen jednak miał sens?

-Dlaczego musi być tak gorąco?-Marudziła na głos, jak zwykle zresztą, jednak lata praktyki wsłuchiwania się w złote myśli Leny, dały Diego i Natalii ogromną dozę cierpliwości do młodszej siostry.

Szatynka, od zawsze była osobą... specyficzną. Bardzo żywą a jednocześnie leniwą w swojej nieograniczonej energii. Pomimo obelg skierowanych do pogody, kochała lato jak nikt inny. 

Lena była jedną, wielką chodzącą sprzecznością. Dodatkowo niezwykle uroczą i irytującą. Doskonała młodsza siostra, która wciąż coś mamrotała, ale tak naprawdę nikt jej nie słuchał.

 Wszyscy utknęli w swoim własnym świecie.

Diego, szczerzył się najmocniej jak potrafił i wpatrywał się namiętnie w swój telefon. Czekał na sms'a od Lu albo po prostu gapił się w jej zdjęcia. Jedna i druga opcja były wysoce prawdopodobne. Obydwie też, sprawiały, że wyglądał na niezwykle szczęśliwego. I rzeczywiście taki był.

Zakochany chłopak, to najbardziej rozczulający widok na świecie.

Pewnie nawet babcia uśmiałaby się. A babcia była wyjątkową twardą staruszką.

Ale każdy lód w sercu rozpłynąłby się od widoku jego uśmiechu, a inne rozpalone części ciała owiałby się jeszcze cieplejszym płomieniem.

Słodko-gorzki zapach miłości roznosił się w powietrzu. Lepiej byłoby zamaskować go choć odrobinę, wtedy bardziej niż kiedykolwiek przydałby się odświeżać powietrza albo zwykły perfum.

Ale kosmetyczki dziewczyn były zakopane wśród ubrań w torbach, które grzecznie odpoczywały w bagażniku. Przez resztę drogi musiały znosić przesłodzony zapach.

Może w końcu nim nasiąkną?

Natalia, pomijając drażniący ją nos, obserwowała. Jej brat, pomimo niezwykłego stanu zakochania, nie zachowywał się dziwnie (a przynajmniej dziwniej niż zwykle). Siedział sobie spokojnie, spoglądając to na widoki za oknem, to na telefon. Ale jednak to komórka absorbowała go dużo bardziej. 

Ludmiła, jedna blondynka wystarczyła, aby wywrócić jego serce do góry nogami. 

Zadziwiało ją w jak łatwy sposób można dla kogoś stracić głowę.

A potem pomyślała o Maxim i już wcale nie wydało jej się to takie niezwykłe. Choć wciąż tego nie pojmowała i chyba wcale nie miała zamiaru zrozumieć kiedykolwiek. Odkrycie tajemnic miłości leżało poza granicami jej życiowej ambicji. Miała lepsze rzeczy do roboty, przynajmniej na razie.

Przyłożyła rękę do czoła, ocierając krople potu, które uporczywie trzymały się jej skóry. Oddychała głęboko, dziękując za najwspanialszy wynalazek ludzkości-klimatyzacje. W przeciwieństwie do młodszej siostry, nie lubiła upałów, słońca, lata... O wiele przyjemniej czas spędzało się jej w chłodnym klimacie, najlepiej w otoczeniu śniegu.

Ale nie marudziła. Natalia Sevilla nigdy się nie skarżyła. Nawet upał ją do tego nie zmusi.

-Ja i Andres jesteśmy razem.-Powiedziała odwracając uwagę rodzeństwa od wkurzających myśli, męczących ich od początku jazdy. Lena, lubiła dezorientować ich uwagę bzdurami, na ogół wychodziło jej to... całkiem dobrze, pomijając sytuacje, w których klepała od rzeczy.

-Czy on dobrze się czuje?-Starszy brat się zdenerwował. On nie był wystarczająco dobry dla jego siostry, ani dla niej, ani dla Natalii. Nikt nie był ich godzien, potrafił jednak docenić prawdziwe uczucie, wiedział co ono oznacza. Ale na litość boską. Andres?!

Widząc pomidorową czerwień na twarzy Diego, Lenę opanował wesoły chichot. Naty udzielił się nastrój siostry, zawtórowała jej. Promienne uśmiechy na twarzach dziewczyn uspokoiły bruneta. Zawsze uspokajały. Kolejny głupi żart, młodszej siostrzyczki. Jak tu jej nie kochać?

-Mały wredny szczyl.-Popsuł szatynce, w jej przekonaniu, doskonałą fryzurę.-Zemsta jest słodka.

Gdyby tylko Natalia  potrafiła wyczuć tą słodycz. 

Jednak wciąż się uśmiechała, wciskając, najważniejszym osobą w jej życiu, że jest szczęśliwa. Nie mogła przecież ich martwić. Siostry tak nie robią.

Przytrzymała Lenę, siedzącą najbliżej i dała Diego pole do popisu. Najmłodsza z Sevillów nie miała szans. Łaskotki zawsze wygrywają.

-Będę tęsknić-odezwała się dziwnie cichym i zduszonym głosem, kiedy przystanęła w drzwiach pokoju Federico. Miała na ustach ten blady uśmiech, który przyprawiał ją o ciarki kiedy tylko spojrzała na swoje mętne, nijakie odbicie. Nie lubiła taka być. Nie lubiła zachowywać się jak nic nie warte, naburmuszone stworzenie, zabierające wszystkie kolory tęczy. Nie lubiła takiej wersji siebie, bo w sumie... to nie do końca była ona. A nie bycie sobą, nie wchodziło w grę, w jej przypadku. Nie chciała udawać, kogoś kim nie jest, bo prędzej czy później taka by się stała. Nie lubiła też dostrzegać w sobie, choć najdrobniejszych zmian, wydawały jej się co najmniej niewłaściwe.

Brunet też tego nie cierpiał.

I za każdym razem, kiedy widział Violettę taką, niebo nagle szarzało, zupełnie jak jej oczy, które z trudem zatrzymywały wilgoć.

Naprawdę cierpiał kiedy doprowadzał ją do takiego stanu. To w końcu jego wina, to on wyjeżdżał.

Ale jedno jej słowo i nie ruszyłby się o krok, ale ona nigdy go nie wypowiedziała. 

Była wyjątkowo twarda jak na tak kruchą dziewczynę.

-Oczywiście, że będziesz-przytaknął bez najmniejszego trudu.-Ale mi będzie brakować cię bardziej, nie wyobrażasz sobie jak bardzo.-Gdyby nie to, że zanim przyszło do niego, przez bitą godzinę wmawiała sobie, że nie uroni ani jednej zły, rozpłakałaby się jak dziecko.

Nienawidziła rozstań, a pożegnania z kimś, kogo traktowała jak brata były szczególnie trudne i nie do zniesienia i ech! Czy on koniecznie musi jechać z tatą i dziadkiem w tą idiotyczną podróż? Potrzebowała go, bardziej niż kiedykolwiek.

Musiała naprawić swój błąd, a Fede... Pociągnęła nosem, wciąż starając się nie rozpłakać. Fede był jej dorosłym w młodszym wydaniu. Zawsze wiedział co powiedzieć, jak się zachować. Miał w sobie 'to coś', co sprawiało, że wszyscy go uwielbiali. Charyzmę, którą tak doskonale do niego pasowała.

W jej przekonaniu był idealny. Ale nie był, każdy ma skazy na perfekcyjnym ciele, umyśle czy duszy, jednak takie złudzenie, dawało jej więcej sił.

Pomimo tego, że było to kompletnie bezsensu. W jej życiu wiele rzeczy nie miało prawa bytu i coraz łatwiej się z tym godziła. A w pewnym momencie w ogóle przestało to przeszkadzać Violettcie. Coś po prostu było, bo było i głębsze zastanawianie się nad błahostkami, rzadko dawało lepsze rezultaty.

Przycisnął ją do swojego torsu, tak bardzo nie chciała go puszczać.

Tydzień bez niego.

Tydzień sam na sam z Leonem.

Tydzień bez Maxiego, Fran i reszty ich przyjaciół? Nie do końca mogła ich tak nazywać. Jeszcze nie.  Wszyscy wyjechali, jej gdzieś w środku było z tego powodu źle.

Tydzień do świąt.

Najgorszy tydzień jej życia. 

Kimkolwiek Violetta miałaby być w przyszłości, na pewno nie nadawała się na wróżkę. Najbliższą przyszłość widziała tylko w czarnych barwach. Tym razem, nie powinna. Ale w jakimś stopniu, tak było łatwiej. Nie robić sobie nie potrzebnej nadziei. Teraz, marzyła o tym żeby tylko ją tępić.

Nie chciała jej czuć. Denerwowały ją szepty w jej głowię, które kazały, wmawiały jej, że cień szansy istnieje i pogodzenie z Leonem to tylko kwestia czasu. 

Ale ona odrzucała te wiarę, pomimo tego, jak bardzo była jej wtedy potrzebna. Prawie tak bardzo jak powietrze. Jednak Violetta wolała się dusić negatywnym nastawieniem, typowe. 

-Pogodzicie się zanim wrócimy-Skąd wiedział o czym myślała? No tak, to był Federico, zaglądał w jej dusze, zbyt często i zbyt głęboko. Kiedy tak świdrował ją spojrzeniem, czuła się prawie naga. Obdarta z resztek tajemnic, które z takim zapałem chowała, nawet przed nim. 

Przynajmniej nie musiała nic mówić. Zawsze znajdzie się jakiś plus w beznadziejnej sytuacji. 

Tego też nauczyła się od niego.

-Jesteś pewny?-Głos jej drżał i wcale nie była pewna, czy to przez wyjazd Federa czy przez tego kochanego bufona w sąsiednim pokoju. 

I ani trochę nie chciała wiedzieć, bała się odpowiedzi.

-Widziałem to w gwiazdach.

Mylił się?

I pociągnął swoją granatową walizkę na kółkach, zostawiając Violettę samą z tym denerwującym dźwiękiem, kręcących się kółek.

Tata, dziadek i Antionio wyjechali dokładnie (szatynka spojrzała na zegarek), dwie godziny i dwadzieścia cztery minuty temu, na lotnisko.Oczywiście czeka ich jeszcze dziesięciogodzinna podróż samolotem do Niemiec. Violettę skręcało w żołądku na samą myśl o tej potwornej, białej maszynie. 

Lubia podróże, ale ten etap życia miała za sobą, a o powrocie do niego nie było mowy. 

Siedziała na kanapie i uporczywie wpatrywała się w zdjęcia, które stały na kominku, dobijając ją coraz bardziej. 

Na fotografiach była szczęśliwa, teraz nie. Dla niej, to już był doskonały powód do płaczu. Ale była dorosła (no prawie), rozklejenie się nie było zaplanowane w jej dzisiejszym grafiku. Miała za to w planach spędzić calutki dzień na kanapie, załamywać się obecną sytuacją i może przy odrobinie pomyślnych wiatrów, wymyślić sposób na ogarnięcie całego tego bałaganu, który zrobiła z Maxim, zaledwie wczoraj. 

Nigdy więcej nie chciała o tym myśleć i przynajmniej teraz tego nie robiła. 

Chwilowo skupiła się na... Federico. 

 Po co w ogóle jechał na drugi koniec świata? 

Jego przyjaciel z nadbałtyckiego kraju, na pewno jakoś do tego się przyczynił. Klaus, czy jak tam miał na imię, polubił jej brata, ale ta sympatia była na tyle silna, aby zostawić ją samą? 

Najwyraźniej. Jednak Fede, nigdy nie zachowywał się przewidywalnie, coś się za tym kryło. Tylko co?

Z Germanem i Antonio, nie miała takiego problemu. Tata miał tam na pewno jakieś interesy do załatwienie, które pewnie jak zwykle nie miały większego znaczenia. A dziadek miał tam kogoś, z kim chciał się zobaczyć. I tyle. 

Ale Feder? Co on kombinował? 

Przywoła w pamięci jak wyglądał. Wszystkie szczegóły, uśmiech, ogromna grzywka...

Wtedy zadzwonił telefon, a odpowiedź spadła na Violettę, jak deszcz podczas burzy.

Chciał, żeby została w domu sama z Leonem. Przejrzała go i dlatego miał ogromne kłopoty, gdyby nie melodyjka wydobywająca się z jej komórki, zaplanowałaby jego śmierć na tysiąc nieprzyjemnych sposobów. 

Maxi na chwile uratował jego już nieżywy tyłek, a nawet zrobił więcej niż mógłby przypuszczać. 

Rozmawiali i rozmawiali o tym, co powinna zrobić. (Ona, bo przecież, Maxi wyjechał na święta nie wiadomo gdzie i nie miał większego pola manewru.)

Trajkotał coś, bez większego sensu, aż w końcu wypowiedział coś, od czego należałoby zacząć.

-Rozmawiałaś z nim? 

Zamilkła na znaczącą wszystko sekundę. 

Starała się wydusić te cholernie trudne trzy literowe słowo z głębi gardła, ale jakoś... Nie mogła. 

-To idź do niego.-Ponte powiedział to prawie błagalnym tonem, ale było w nim tyle krzepiącego 'powodzenia', że nie myśląc długo powędrowała do strefy podwyższonego ryzyka, czyli do Leonowego pokoju. 

Stawiała kroki pewnie, pomimo niemiłosiernej ochoty schowania się w swoim królestwie. 

Dotarła pod drzwi dużo szybciej niż by tego chciała. 

Nie było już odwrotu. 

Podnosiła rękę, aby zapukać (pomimo ściskającego żołądka wciąż pamiętała o kulturze) i usłyszała chichot dziewczyny. Odleciała, nie była w stanie przegryźć tej informacji. 

Stała tam jak kołek, gapiąc się przed siebie pustym wzrokiem. Chciała odejść, ale nogi nie współgrały, udało jej się zamknąć oczy i  nie rozpłakać się, narazie. Uszy zawarły najwyraźniej jakiś wrogi pakt z innymi częściami ciała i żadne słowa do niej nie docierały, kompletnie nic. Nawet myśleć nie była w stanie. 

Obudziły ją dopiero ostatnie takty piosenki, którą grał Leon, dla tej dziewczyny. 

Podaruję ci moją piosenkę
Te słowa są dla ciebie.
Zaśpiewam ci, co czuję
Moja dusza, to jest prawdziwe
Jest wiele rzeczy na świecie,
Których nie mogę ci dać, dziewczyno
Ale wszystko co mogę zrobić
To podarować ci tą piosenkę. 

Była słodka i naprawdę przepiękna, przeszło jej przez myśl, zanim zazdrość nie opanowała jej całej. 

-Jak Ci się podoba, Fran?-Usłyszała zza drzwi. 

Francesca, Fran była we Włoszech czyli...

Uciekła i jest tutaj z nim! 

Ogarnij się, Violetta. 

Muszę rozmawiać na video chat'cie. 

Odetchnęła z chwilową ulgą, ale potem zdała sobie sprawę z powagi sytuacji. 

Leon śpiewał Francesce romantyczną piosenkę. 

Z tą myślą, łzy same popłynęły a ona wraz z nimi odeszła w stronę swojego pokoju, nie słysząc słów przyjaciółki szatyna. 

-Violettcie na pewno się spodoba. Ciao, mio amico! Jadę do Mediolanu do cioci. 

Rozłączył się, zadowolony ze swojego dzieła. Nawet nie zdawał sobie sprawy ze stanu Violetty, która tuląc się łapczywie do poduszki obiecywała sobie, że cokolwiek miałoby się wydarzyć, nie zrezygnuje z niego.

I tak resztę wieczoru spędzili w swoich pokojach, tworząc w swojej głowie idealne plany, które wkrótce miały wejść w życie. 

Ten tydzień, wcale nie zapowiadał się aż tak źle.

_________________________________
28 dedykuje Rysi. :)
Niektóre komentarze od czytelników, sprawiają, że potrafię szczerzyć się przez cały dzień.
To, co napisałaś, było właśnie jednym z nich.
Dziękuję. ♥

A Wasze blogi nadrobię w tym tygodniu. Wybaczcie, że tak długo. Aktualnie jestem gnębiona przez Informatykę. ;-;
Przepraszam Was, też bardzo, że tak długo nic nie dodałam. Ale ja... Powiedzmy, że dość dziwne rzeczy się ze mną dzieją. ;) Nie będę Was zanudzać jakimiś moimi bzdurami, problemami, czy Bóg wie co jeszcze. Macie na pewno przyjemniejsze rzeczy do roboty. :)
Miłego dnia Wam życzę. :3