Rozdział 30

 'Zagubione myśli'  

Miłość jest jak kołysan­ka: pot­ra­fi cu­dow­nie utu­lić do snu, lecz kiedy tyl­ko zaśniesz piosen­ka mil­knie i zno­wu budzisz się sam. 

~Theodor Storm 

Nieodwzajemniona miłość wbrew pozorów wcale nie jest taka zła. Wszyscy wypowiadają się o niej, jak o największym złu świata, wręcz globalnej katastrofie. Nikt, nigdy nie zastanawiał się nad jej plusami, których - o dziwo - miała dość sporo.
Nikt, oprócz niej.
Lena jak miała w zwyczaju jeszcze spała. Studio była setki kilometrów stąd, w żadnym wypadku nie groziła jej poranna (dość nieprzyjemna) pobudka na zajęcia. Inne bzdury, które wymagały podniesienia powiek albo co gorsze - wstania z łóżka, zostały wstrzymane przez krótki, ale błogi czas. Lenistwo krążyło jej w żyłach, równie płynie i z taką samą siłą jak czerwona krew.
Okryta (przynajmniej częściowo) jasnoniebieską kołdrą, lekko pochrapywała na jednoosobowym łóżku. Głowę wtuliła mocno w dużą, okrągłą poduszkę, prawa noga luźno zwisała nad podłogą. Musiało być jej naprawdę wygodnie, bo mała stróżka śliny spływała po policzku, odrobinę mocząc roztrzepane, brązowe włosy.
Śniła głęboko o rzeczach przyjemnych. Dlatego Natalia, która wstawała razem ze słońcem miała czas żeby pomyśleć, pomarzyć i pozapisywać różne złote myśli.
Otworzyła swój czarny pamiętnik na ostatniej stronie, choć trudno było go nazwać prawdziwym pamiętnikiem. Był to raczej stary, trochę sponiewierany przez życie i Lenę zeszyt w twardej oprawie. Miał kilka powyrywanych kartek, inne zamiast standardowej bieli, rzucały się w oczy mroczną czernią, jeszcze bardziej przerażającą niż okładka. Co parę stron, widać było plamy po wojażach młodszej siostry, od kakao, czekolady, soku wiśniowego i lodów. Szatynka miała dryg do brudzenia wszystkiego. Zeszyt miał swoją historię, związaną z każdym osobnym zabrudzeniem. 
Nie można było nazwać tego pamiętnikiem z jeszcze jednego powodu, w nim powinno zapisywać się swoje myśli, czasem, opowiastki z minionego dnia, Natalia natomiast zapisywała w nim wszystko, co akurat pełzało jej po głowie. Od morza cytatów, przez pustynie tekstów, kończąc na liście 'Sto rzeczy do zrobienia przed trzydziestką', która zawierała już ponad pięćdziesiąt trzy hasła i wcale nie zapowiadało się żeby w najbliższym czasie miała się zmniejszyć. Wręcz przeciwnie, coraz bardziej rosła jej w oczach.

Zdjęcia, które wklejała przy każdej, nienadarzającej się okazji, wypełniały smutne kartki radosnymi uśmiechami.
Fotografie rozweselały ponure kartki.
Przewertowała stronice, szukając jeszcze pustej (może nawet zupełnie czystej) strony. I znalazła tuż za wpisem z przed trzech dni, kiedy roztrząsała sprawę Violetty i braci przystojniaków. Polubiła ją, nawet bardzo, ale Federico... Federico był jej odbiciem w innej skórze. Z tą różnicą, że był bardzo przystojnym chłopakiem, a ona, no cóż, nie była jakoś porażająco piękna według siebie. Jego jednak chyba to nie obchodziło, jej zresztą też nie. Nigdy nie patrzyła powierzchownie na wszystkich - gdyby tak było w życiu nie odezwałaby się do niego, tym bardziej do Maxiego, może nawet i do Diego. Wyobrażała sobie wszystkich jako kolorowe duchy, a odcień i barwa decydowała o tym czy ktoś wart jest choć kilku słów. Nie miała ustalonej palety przyjaciół i wrogów. Po prostu, widziała je, kiedy tylko zamykała oczy. Podążanie za nimi jeszcze nigdy jej nie zawiodło, dlaczego miałaby z tego zrezygnować?

Chwyciła niebieski długopis, trochę poogryzany u góry, w swoją małą dłoń i zaczęła wyskrobywać słowa, te głęboko ukryte.

Plusy zakochania się w pajacu, który nawet nie wie o twoim istnieniu:
(Było to oczywiście kłamstwem, bo przecież w zeszłym roku mieli razem wykonać projekt na zajęcia Angie, więc pewnie wiedział jak ma na imię.)
*Myślisz rozsądniej. (Kolejna bzdura)
*Nie możesz spać w nocy, (myśląc o jego oczach) ale za to możesz dzielnie podziwiać gwiazdy i księżyc.
*Smutne piosenki, wychodzą jeszcze smutniejsze. 
*Najlepiej nie wypuszczałabym gitary z rąk.

Wtedy do pokoju wszedł Diego z tą swoją, irytującą zatroskaną miną. Stanął w framudze drzwi i przyglądał jej się badawczo. Długi sen także nie należał do jego specjalności.
Ona czuła się przed nim naga, nie w tym sensie. Miała wrażenie, że widzi jej wszystkie myśli, jakby wszystkie wypadły z jej głowy wprost w jego ręce. Nienawidziła tego, że potrafił czytać z niej jak z otwartej księgi albo gorzej-ulotki z supermarketu.
I tak wiedziała, że domyślił się czym się zamartwia. On dłuższego czasu nie myślała o niczym innym. 
W końcu po tej nieustanej walce na spojrzenia, które standardowo wygrała brunetka, chłopak odezwał się z czułością, próbując jakoś przekonać ją do rzeczy oczywistej.
-Nata, ktoś kiedyś powiedział, że prawdziwa miłość musi być odwzajemniona. Istnieją więc dwie opcje, albo Maxi jest dla ciebie nic nieznaczącym stojakiem na czapki albo ten dureń cię kocha i jest zbyt tchórzliwy, żeby zrobić ten pierwszy, najpiękniejszy krok.-Ostatnie słowa wypowiedział najbardziej słodko, jak tylko potrafił. Tabliczka czekolady nie dostarczyłaby tylu kalorii, co jego ironiczny uśmiech. Pomimo wyraźnej głupoty, wylewających mu się z oczy, Diego miał racje. Starsi bracia przecież zawsze mają racje, nie ważne jak bardzo potłuczeni będą.
Szybko cofnęła się do listy 'Stu rzeczy...' i z odrobiną zawahania, trochę z pewnością siebie, napisała drukowanymi literami:

54.POWIEDZIEĆ MAXIEMU CO CZUJE

Wpatrywała się w zapisane zdanie, chcąc żeby zniknęło z jej oczu; wyparowało.
Naprawdę, te kilka słów, wyszło spod jej palców?




Obudziło ją słońce, które wpuściły ogromne okna w salonie. Nie było wysoko nad horyzontem, a nawet zamiast zwykłej żółci było jeszcze nieco blade w pomarańczowo-czerwonej ramce z chmur. Zegarek na beżowej ścianie wskazywał kilka minut po szóstej. Kilka kropel wody zebrało się na dole szyb, a trawa nawet z kanapy, na której leżała wydawała się mokra od rosy. Buenos Aires budziło się do życia, ale leżąc tak i podziwiając ranny widok, nie myślała o mieście. Błogi spokój dawał pięknie wrażenie, jakby ich dom, podwórko a nawet mały las dookoła był jedynym na świecie. Najspokojniejszym miejscem na Ziemi. Azylem.
Poranek wydał się Violettcie na tyle rześki, aby ze spokojem wyjść i pobiegać. Nie robiła tego od tak dawna... Prawie zapomniała jak przyjemnie jest czuć ten wiatr w związanych w kucyk włosach i każdy pracujący mięsień. Kiedy wszystkie komórki w twoim ciele, starają nadążyć za tempem biegu. Jak zmęczone nogi wciąż się ruszają, przezwyciężając swoje słabości. Prawie zapomniała o tej euforii, towarzyszącej przebiegnięcia tego jednego kilometra więcej niż tydzień wcześniej.
Prawie zapomniała... Zaraz. Coś... coś jest nie tak.
Przecież wczoraj, kiedy Morfeusz zapraszał ją do swojego królestwa, była kurczowo przytulona do Leona i taka bezpieczna. A jaka szczęśliwa! Kiedy mogła go objąć bez wyraźnego powodu, nie musiała mieć skrzydeł żeby latać. Podobało jej się jak wczoraj sam wyszedł z inicjatywą obejrzenia telewizji, ale jeszcze bardziej była zachwycona piosenką, którą dla niej napisał.
Nie dla Franscesci.
Nie dla innej dziewczyny.
Nie na zajęcia do Studio.
To były słowa skierowane na własność do Violetty.
Przypomniała sobie wyraz jego twarzy, te światełka w szmaragdowych oczach, ten blask nadziei, kiedy mówił:
-Vilu nie wiem co ci odbiło, ale nie mam dziewczyny. Nie mógłbym. Ktoś postanowił zabawić się moim sercem, a ono z tęsknoty napisało to coś.-Wtedy zrobiło jej się gorąco. Był więc ktoś jeszcze?
-Znam tą zołzę?-Bolało, znowu.
-Nie rozumiem dlaczego mówisz o sobie w taki sposób.
Oprócz piosenki, to było najlepsze zdanie jakie powiedział, zanim wziął pilota do ręki i kazał jej się położyć obok.
Z tego całego 'obok' wyszło coś dużo lepszego. Głowa Violetta spokojnie spoczywała na jego klacie, nogi zarzuciła na stolik i leżała wygodnie, chłonąc jego ciepło. A Leon tak niewinnie położył rękę (w której nie trzymał pilota) na wcięciu w jej biodrze. I z jeszcze większą błogością palcem rysował jakieś kształty.
Dawno nie uśmiechali się tak szczerze.
To było wczoraj wieczorem.
Co czeka ich dzisiaj? Nie można stawić czoła niebezpieczeństwu dnia z pustym żołądkiem, dlatego raźnym krokiem powędrowała do kuchni. Myśl o kilku godzinach wstecz skutecznie zakłóciła krzyki o samotnym poranku.
Nogi odmówiły jej posłuszeństwa tuż przy progu. Zresztą teraz cały umysł w tej chwili zwiedzał sobie bezkresy kosmosu.
Leon stał do niej plecami, wyraźnie spocony i zdyszany, chyba pił wodę. Miał na sobie tylko dresowe spodnie, w ciemnym kolorze, granatowym. A na nogach szare, sportowe buty.
On biegał?
-Biegasz?-A co z hej, kretynko?
Raczej nie spodziewał się jej o tak wczesnej porze w kuchni, zwłaszcza kiedy będzie sobie stał pół nago.
Mała niespodzianka z rana.
-Może tak cześć?
Krępował się. Źle dla niego, że to wyczuła. Podeszła dwa kroki bliżej. Leon starał się jeszcze bardziej przycisnąć do blatu, nie wyszło.
Uśmiechnęła się do niego niewinnie. Nie robiła niczego złego... wykorzystała tylko sytuacje.
Stanęła przed nim jakby nigdy nic.
-No tak. Cześć. O której wstałeś?
-Przed piątą. Nie chciałem cię obudzić. Mam nadzieje, że ty ni...-Kto by pomyślał, że Leon Verdas zapomnij języka w gębie?
-Właściwie to właśnie zamierzałam wyjść się trochę rozruszać.
Takie kruche stworzenie, w ogóle może uprawiać sport? Na myśl przyszła mu pajęczyna. Niepozorna biała nitka natury, która jest wstanie zaskoczyć swoją wytrzymałością, jest nie pozorna zupełnie jak Violetta.
-Myślę, że to dobry pomysł. W lesie wciąż jest ścieżka.-I pająki, których się boisz.
Przysunęła się jeszcze bliżej. Wystarczyło żeby podniosła rękę, aby go dotknąć. Zrobiłaby to z miłą chęcią, ale zamiast tego wyciągnęła prawą rękę do blatu, przy którym stali. Oparła się na niej i to samo zrobiła z drugą ręką. Nie była szczególnie wysoka, więc siłą rzeczy przyległa do niego całym ciałem i natychmiast spojrzała mu w oczy z ogromnym uśmiechem na ustach.
I przez sekundę była w niebie. W jej własnym niebie.
-Z chęcią pocałowałabym cię Leon, wiesz?
Szok wymalował się na jego twarzy, musiał przyjąć do wiadomości, to, co właśnie powiedziała.
Kiedy to sobie przyswoił i miał zamiar jej odpowiedzieć, ba nawet sam ją pocałować, oderwała się od niego. Wciąż zadowolona z siebie poszła w stronę swojego pokoju.
-Idę pobiegać, tylko się przebiorę.
Nie słyszał jej. Nic nie słyszał.
Niebo nie było dobrym miejscem dla niego. Znalazł się dużo wyżej, znalazł się w raju, gdzie nie ma kompletnie nic oprócz jednego. Violetty.



Z dwojga złego świat nie wydawał się aż taki zły. 
Zostali zesłani na czarną listę, najgorszych osobników w Buenos Aires nie oznaczało to, że są najgorsi na świecie.
Prawda?
Zdrada, też mi coś. Ludzie zdradzali od tysięcy lat i do tej pory nie nauczyli się, jakie może mieć konsekwencje; jak ciągnie na dno; jak niszczy to, co piękne, prawdziwe; jak pokazuje kłamstwa; jakim jest paskudnym krokiem. I tak od zawsze mężowie zdradzają żony, żony mężów, przyjaciele przyjaciółki, bracia siostry a dziewczyny chłopaków. Koło absurdu zatacza wciąż nowe kręgi.
A oni?
Oni byli razem, więc nie miało to większego znaczenia, kto, jak, gdzie i kiedy ucierpiał.
Boże, zacząłem myśleć jak Camila.
Zaczął. Nie był to dobry znak, biorąc pod uwagę jej skłonność do hipokryzji i nienawiści do ludzi, których skrzywdziła.
Ale i tak była najwspanialsza na świecie. Ruda była w końcu jego dziewczyną, w każdym tego słowa znaczeniu. Była jego. Kurczowo trzymał się tej myśli, żeby podtrzymywać się w pionie. Resztki sumienia go podgryzały, ale nie było ich wystarczająco wiele.
Odwrócił się na drugi bok. Coraz częściej sen nie chciał do niego przychodzić albo opuszczał go zbyt szybko. Łóżko było wygodniejsze niż zazwyczaj a wciąż otwarte oczy piekły go, nie chcąc się zamykać. Nawet mruganie przychodziło mu z trudem.
Przewrócił się na brzuch, zmusił się do zamknięcia oczu. Ale wschodzące słońce zaczęło łaskotać tył jego głowy, a ptaki rozpoczęły codzienną serenadę.
Nowy dzień się budził, nowe szanse powstały, nowe drzwi się otworzyły, nowe możliwości stanęły przed nim.
Dziś ktoś mógł zmienić świat. Pogoda była przeznaczona do tego idealnie.
Może nawet i Marco mógł dokonać rewolucji, jednak obowiązki czekają. Kiedy oddychał przez poduszkę pełną piersią, do pokoju przywędrowało jego ukochane stworzenie. Czarno-brązowa suczka owczarka niemieckiego-Luna. Przeżyła już z brunetem trzy wiosny i całkiem przez przypadek, mieszkając pod jednym dachem zostali najlepszymi przyjaciółmi. 
Również przez tajemniczy zbieg okoliczności (zaaranżowany przez babcie Marco) Luna uwielbiała poranne spacery. Tarzanie się w mokrej od rosy trawie było jej ulubionym hobby, oczywiście zaraz po namiętnym lizaniu stóp chłopaka zamiast normalnej pobudki.
Niechętnie wyszedł spod ciepłej kołdry i ubrał pierwsze spodnia na które natrafił, ciemne jeansy leżały na skraju dywanu obok biurka. Pewnie spędziły tam kilka dni.
Zabrał zieloną smycz Luny i zagwizdał wesoło do swojej towarzyszki. Pomimo bezsenności wymalowanej na twarzy, kochał kiedy mógł po prostu iść bez wyraźnego powodu lub go nabrać, wykorzystując piękny wschód jako wymówkę, żeby pojawić się u swojej dziewczyny. Lubiła niespodzianki, dlaczego więc nie urządzić takiej z samego rana?
 Jakby na to nie patrzeć świat naprawdę nie był taki straszny, ponieważ razem tkwili w niekończącej się opowieści własnych kłamstw. W towarzystwie łatwiej jest łamać podstawowe zasady wszechświata.
Oni są szczęśliwi. Kogo obchodzi jak może czuć się Fran czy Broduey. Nie jest ważne co o tym może myśleć Leon albo Diego.
Zasłaniali się własną miłością, która nigdy nie będzie usprawiedliwiać ich w jakikolwiek sposób.

Powinnam znowu przeprosić. Udało mi się napisać tylko 3 wątki, choć planowałam 5. Do tego kolejne bzdury i tak dalej. Ale nic są wakacje, nie przejmujmy się poziomem 30.
A teraz pytam się Was, jakie macie plany na wakacje? Siedzicie w domu, jedziecie w jakieś ciekawe miejsce? Z chęcią poczytam o wszystkim, co macie mi do powiedzenia. :D
Uwielbiam Was, Sophciak. <3333333333