Rozdział 31

'Milczenie gwiazd'

Nadzieja to czas bez pożegnań. 

~Jan Twardowski

Wszystkim którzy b y l i. Ale zniknęli gdzieś po drodze.
Miło, że choć przez krótki czas zapisaliście kilka kartek mojej własnej historii.

Kilka dni później, wieczór.

A może noc?

Księżyc wspiął się na czarne już niebo.

W każdym bądź razie, na pewno nie był to dzień.

-Myślisz, że to dobry pomysł, żeby obydwoje startowali do Studio?- Usłyszał, trochę stłumiony głos Germana. Najwyraźniej rozmawiał z dziadkiem. Ciszej niż zwykle, ale było już późno, a on powinien mocować się z niewygodną poduszką.

Przez pierwszych kilka sekund, stojąc pod drzwiami, w szeptach nie dostrzegł niczego podejrzanego,

 -Dlaczego nie, German? Przecież wiesz, że muzyka krąży w ich żyłach. To zupełnie jak inżynieria w twoich.

Dopadły go małe wyrzuty sumienia, nie powinien podsłuchiwać pod drzwiami. Ale było one na tyle małe, że dosyć łatwo mógł je zignorować. A oni rozmawiali o rzeczach... interesujących.

-Antonio, proszę cię. Wiesz doskonale, że któreś z nich będzie musiało przejąć firmę a ktoś Studio po tobie. Nie po to ja i Adriana wypruwaliśmy sobie żyły, a ty, Maria i ich ojciec serca, żeby teraz zaprzepaścili wszystko. Któryś z nich będzie musiał zapomnieć o swoich marzeniach i stawić czoło okrutnej rzeczywistości. Obydwoje wiemy kto się poświeci, ale nie jestem pewien czy ona da sobie radę.
-Może nie wybiegajmy tak bardzo w przyszłość. - Mówił dziwnie cichym, przygaszonym tonem. Zupełnie nie podobnie do poczciwego, wiecznie uśmiechniętego staruszka. Głos był zbyt smutny, nieznośnie przygnębiony.
-Nie uciekniemy przed tym, Antonio. Nieważne jak bardzo chcielibyśmy zapewnić im wieczne szczęście. My nie będziemy żyć wiecznie. Już wkrótce nadejdzie czas, żeby im to uświadomić. Przed przyszłością nie uciekną.

A dziećmi nie pozostaniemy zawsze.

Głosik w jego głowie krzyczał coraz mocniej żeby odejść od tych przeklętych drzwi. Ale nogi odcięte od świata, zamieniły się w dwie kłody drewna.

    Oni...

Federico chciał zareagować. Zbierał się, żeby wejść do środka i powiedzieć...

Co właściwie mógł powiedzieć? Jakie słowa byłby odpowiednie?
Mógł trzasnąć drzwiami jak mały chłopiec, wykrzyknąć 'nie' i... się zamknąć. To i tak nic by nie zmieniło.

Klamka zapadła. Dziwne, ale to wiedział.

Coś podpowiadało Federico, że to było w pewnym sensie właściwe. Ktoś musi rezygnować ze swoich marzeń, żeby inny ktoś był szczęśliwy i nie musiał sztucznie się uśmiechać.

Tym właśnie była dorosłość?

Uczuciem obowiązku, dzięki któremu staramy się, aby inni żyli tak jak chcieli? Vilu miała być bardziej dorosła niż oni, ponieważ była najsilniejsza? Jakim prawem? Miała dokładnie takie same marzenia. Wszyscy mieli dokładnie takie same plany.

Muzyka była ich przyszłością. Nie durna korporacja bez wyrazu i serca.

Jednak najgorsze w tym wszystkim było to, że wcale się nie kłócili. Mówili spokojnym, rzeczowym tonem. Rozmawiali jak dorośli, mówili z pełną świadomością swoich słów, ze świętym przekonaniem swoich racji; zgadzali się ze sobą. Niestety.

Obydwoje wiedzieli jaka przyszłość czeka trójkę ich ukochanych dzieci. 

Jeden z nich będzie musiał zrezygnować ze swoich marzeń, tylko dlaczego miała to być Violetta?

Dlaczego to jej gwiazdy mają zgasić?

D l a c z e g o?

Księżyc wspiął się po gwiazdach na szczyt nieba. Starał się robić to, co zwykle o tej porze - pozwalał się podziwiać i kąpać się w jego srebrzystym blasku. Normalnie gdyby nie urok grudnia i zapach świąt tuż przy jego nosie pewnie bez wstydu wpatrywałby się w tę nocną ozdobę.

Pewnie mógłby tak spędzić tysiąc chwil, aż do wschodu słońca. Mógłby, ale aktualnie całą uwagę skupił na dębowych drzwiach do jej pokoju. Siedział na przeciwko nich, z jedną nogą wyprostowaną i drugą zgiętą w kolanie, na której odpoczywała sobie jego ręka.
Od czasu do czasu przerzedził jeszcze wilgotne od wody włosy. Lubił swoją lwią grzywę, ale teraz nie czuł się jak król dżungli. W tej chwili chował się w nim mały, przestraszony kociak, który diabolicznie boi się świata (a w tym świecie najgorsze były dziewczyny, a zwłaszcza jedna szatynka).

Violetta lubiła koty, ale on nie mógł się o tym przekonać, przecież tak ciężko było mu zapukać do jej pokoju.

Ona pewnie mogłaby siedzieć w swoim fioletowym królestwie i jeszcze pakować kilka prezentów, które jej zostały. W końcu - za trzy dni najpiękniejszy wieczór roku. Ale dużo bardziej atrakcyjnym stało się dla niej leżenie plackiem na łóżku z nogami wywindowanymi w górę i przyłożonymi do ściany.
Od czasu do czasu przez głowę przelatywał jej Mikołaj w złotych saniach. Co w tym roku mógł przynieść jej w czerwonym worku? Co znajdzie pod zieloną choinką? Albo pod zwieszoną w salonie  jemiołą?

Skrzywiła się trochę (a nawet bardzo), na wspomnienie sprzed, dość niedawnych czasów. To, czego chciała najbardziej, to, co mogło zatrzymać i z jeszcze większą mocą ożywić jej serce, to, co było drugim kawałkiem chorej układanki, musiało obyć się bez jemioły.

Bardzo dobra rada na przyszłość - nie przywracać złych wspomnień.

Ach, bo pocałunek z Maxim to złe wspomnienie, prawda? A na pewno gorsze niż Leon bez koszulki w kuchni.

-Ech!- krzyknęła autentycznie wściekła i natychmiast chwyciła kremową poduszką, zakrywając sobie twarz. Tymczasem szanowny pan Verdas zerwał się na równe nogi, podszedł do drzwi i nasłuchiwał.

Tchórz! Cholerny tchórz!

-Leonie Verdas, wypad z mojej głowy!- krzyczała ledwie słyszalnie, ale krzyczała! Wstała z łóżka i nerwowo kręcąc się po pomieszczeniu, rzuciła się ku drzwiom. Szatyn nie zdążył odskoczyć nawet o krok. Stał tam, zdębiały na jej widok i uśmiechał się głupkowato. Ale dołeczki wciąż świetnie było widać. - Co ty robisz przed moim pokojem, Leon?

Była zła, że tu stoję?
-To.-Jesteś pewien?
-To?-Obruszyła swoje piórka.- Znowu jakaś głupia zabawa?- Po pokręcała trochę głową i powymachiwała rękami z wyrzutem.- Normalni ludzi o tej godzinie śpią. A ty tutaj stoisz i patrzysz się na mnie tymi ślicznymi oczami, takim wzrokiem...- Głos zjechał na rozmarzony ton, aby za chwile powrócić do nieuzasadnionej agresji.-Stoisz sobie tutaj taki idealny i myślisz, że wszystko będzie okej? To źle myślisz, kurczę. Wiem jestem straszna i źle zrobiłam, ja i Maxi....- Zgubiła słowa, widząc jego minę, pełną obrzydzenia.-Przepraszam, okej? Leon, Boże, powiedz coś. Ja... Ja już nie wiem, co mogłab...

Leon wiedział jak doskonale zamknąć paplącą kobietę. Wystarczy przymknąć jej usta jednym, porządnym, namiętnym pocałunkiem. Pogładził jej delikatny policzek. Mruknęła z zachwycenia, a on szeroko się uśmiechnął.

Jemioły nie było, ale w końcu dostała swój wymarzony prezent. Był idealnie idealny.

-Okej, co to było, Verdas?- Jej policzki przybrały kolor pomidora, Leon nie oszczędził też jej włosów, które teraz trwały w artystycznym nieładzie.
-To był pocałunek, geniuszu. Zauważyłaś czy powtórzyć?- Charakterek mu wrócił. Ale jej również.

Vilu odwróciła się na pięcie i zamknęła mu drzwi przed samym nosem.

-Idiota!-Zdążyła wrzasnąć, zanim zaczął skomlić pod jej drzwiami.

-Własnemu chłopakowi urządzać takie cyrki?- Odpowiedziała mu cisza.-Misiu, przepraszam.

 Kolejne zwycięstwo dla Violetty.

-Verdas, nikt nie powiedział, że zostałam twoją dziewczyną i, że możesz tak chamsko do mnie mówić. Jeszcze może użyjesz sformułowania 'księżniczka'.-Naprawdę się nabierał?

Kiedy Leon z miną zbitego pisaka otworzył drzwi nie mogła dłużej powstrzymać śmiechu.

Wyglądał jakby zabrała mu jego ukochaną gitarę albo wyznaczyła siarczysty policzek. Jednak szybko się rozpromienił i rzucił ją na łopatki, łaskocząc jak długo się da.

-Podaje się, mój chłopaku.

-Cieszę się, moja dziewczyno. A teraz - cmoknął ją szybko w usta - dobranoc. Kolorowych koszmarów.

Szczęśliwy jak nigdy wszedł do swojej sypialni. Zdążył usiąść na swoim łóżku i wskoczyć pod granatową pierzynę, kiedy klamka skrzypnęła a do pokoju wparowała Violetta. Stanęła przed nim, położyła rękę na biodro i zadarła brodę wysoko. Patrzyła chwile na niego, aż Leoś pokiwał z niedowierzaniem głową i podniósł kawałek kołdry.

-Czy spanie w jednym łóżku, nie jest dozwolone dopiero po ślubie?-Spytał kiedy leżała już obok niego.

-A zamierzasz się do mnie dobierać?

-A chcesz żebym się dobierał?-Poruszył brwiami w ten swój irytujący sposób.

-Kretyn.-Mocniej się w niego wtuliła.

-Oczywiście, ale twój kretyn.- I zamknął ją w swoim uścisku. Bez słów. Tylko uśmiech. Tylko szczęście. Tylko oni.

A nieba wciąż nie miał kto podziwiać. Księżyc nadal pełen swojego wdzięku i gwiazdy ze swoim blaskiem wciąż czekały na wzrok tonący w podziwie. Tego wieczoru chyba nikt w Argentynie nie zawracał sobie nimi głowy. Zajęli się imitacją piękna, sztucznymi lampkami na choinkach, kolorowymi lampkami przywieszonymi do drzewek na dworze, tą całą świąteczną szopką. 

Nawet oni, odgradzając się od całego zamieszania, toczącego się nawet pod osłoną nocy, postanowili na chwile stanąć w miejscu. O ile można tak nazwać zarekwirowanie laptopa, paru paczek chipsów (wszystkie musiały być solone), sporej ilości popcornu i butelkę, albo dwie, pepsi. 

Lena, Naty i Diego, ułożyli sporu stos z poduszek i koców. Komputer został postawiony tuż przed nimi, podłączyli do niego dość mocne głośniki. Przytuleni do siebie, pod kocami z zapałem oglądali jedną z tych pospolitych komedii romantycznych. Nie odbyło się oczywiście bez komentarzy całej trójki. 

Diego standardowo przeklinał okropny scenariusz, bo po raz kolejny przewidział całą akcje. Natalia z żalem skomliła nad tragiczną grą aktorską głównego bohaterka, który znowu nie potrafił po prostu powiedzieć "kocham". Lena po raz kolejny załamywała się rzępoleniem tragicznej muzyki w tle.

Zebrało się grono profesjonalnych krytyków. 

-Ich matka będzie przeciwko nim, bo ona nie wygląda na dziewczynę dla niego. Mówię wam. - Powiedział brunet, zapychając sobie buzie kolejną porcją chipsów.- Widzicie jej wzrok?

-Czy ten cały Will musi być taki idealny? No ludzie, nikt nie ma takiego kaloryfera, nie gra tak dobrze w siatkę, nie jest bogaty i kurczę nie jest cholernym wolontariuszem na raz!-zbulwersowała się brunetka. 

-Muzyki weselszej się nie dało w scenie śmierci ojca Loli, nie uważacie? - Lena przekręciła głowę, patrząc na rękę.-Sami byśmy napisali coś lepszego. 

-Z związanymi rękami.-Poparła ją siostra. 

-Nawet jeżeli uszy by nam odpadły. Choć dużo do tego nie brakuję.-Podsumował Diego, kiedy pokazały się końcowe napisy "Ostatniej piosenki".

-Czemu wszystkie komedie romantyczne kończą się dobrze?-Brunetka sięgnęła po kolejną paczkę niezdrowej przekąski. 

-A może to my jesteśmy nienormalni i nie lubimy happy endów?-Spojrzały na brata, siedzącego w środku.

-Może.-Lena położyła głowę na jego ramieniu. 

Siedzieli tak, oglądając następną reżyserską porażkę. Razem krytykując kolejne sceny i piosenki. Przy okazji wysypując trochę popcornu i wylewając paręnaście kropel gazowanego picia. Zdążyli zrobić sobie kilka zdjęć i uciąć pogawędkę o dziewczynie Dieguito - Lu i jeszcze (najmłodsza z Sevillów bardzo podkreślała to słowo) niechłopaku Natalii - Maxim. Lena uważała za swój osobisty sukces postanowienie Naty o wyznaniu uczuć Ponte. Chełpiła się jak paw, zarzucając swoimi blond kudłami, tworząc kolejne wspomnienia. Ich wspólne momenty, o których Natalia znowu będzie mogła zapisywać kartki ich wspólnej historii, w jej ukochanym zeszycie.

Wszystko po to, żeby pamiętać. Co oprócz tego nam zostanie, kiedy cała reszta zniknie, odejdzie? 

Cokolwiek wciąż będzie?

Tego wieczoru nikt nie potrafił docenić prężącego się księżyca. Nocna bieganina pochłonęła wszystkie oczy, zabierając im możliwość podziwiania tak cudownych widoków. Chyba tylko jedna dusza, spacerując po Placu Weneckim doceniała wieczną magie nieba. Włoszka stanęła na przeciwko Ołtarza Ojczyzny, podziwiając go po raz kolejny. Znowu obejrzała dokładnie wszystkie zakamarki. Każda kolumna kryła swoje pamiątki przeszłości. Chowała w sobie części jej dzieciństwa.
Tęskniła za dniami, kiedy nie robiła nic oprócz podziwiania j e j Rzymu.
Westchnęła.
Stolica Włoch nie należała już do niej. Serce zostało w Argentynie.
W końcu, spojrzała w górę. Przyjazdy tutaj za każdym razem były coraz boleśniejsze. Wydzierały z niej resztki miłości do tego miasta. Chorym było dla niej, nie kochać najpiękniejszego miejsca na Ziemi. Bo takim w końcu był. Najbardziej pamiętliwym i najstarszym miejscem dla Włochów. Oazą.

Pomyślała o jedynej osobie, która mogłaby czuć to samo co ona. Jedynej osobie, która zawsze rozumiała. Jedynemu chłopakowi, który kochał nieba tak samo jak Francesca.
Oddałaby wszystkie skarby świata, żeby było obok z lunetą. I znowu mogliby nie robić nic.
Jak dobrze, że miała przy sobie przekleństwo ludzkości, telefon, któremu musiała urządzić spore poszukiwania w swojej czerwonej torebce, przewieszonej na lewym ramieniu.

Tylko, żeby nie spał.

Do: Leon.

Tęsknie za domem. Powiedz chociaż, że gwiazdy są tak samo piękne jak w Buenos Aires. :)

Do:Franuś

Fran, chodząco kokardo, wiesz, że znam kogoś, kto lubi patrzeć w niebo tak samo jak Ty? Oczywiście pomijając mnie, czubku. ;D

Do: Leon

Czyżby Twoja jeszcze-nie-dziewczyna? ^^ Jak Ci idzie? Violi, podobała się piosenka? :3 Pozdrów ją. <3

Do:Franuś

Już moja dziewczyna. ^^ Śpi, przekaże, kiedy ten śpioch się obudzi. ;) I nie, nie zgadłaś. Ktoś... bardziej w Twoim guście. :D

Do: Leon

Spieprzaj. :> Verdasiątko, mam nadzieje, że nie masz zamiaru mnie zesfatać. -_- Ile można? :c Mojemu księciu z bajki, zdechł koń. Odrobinę się spóźni. Nie róbcie z tego takiej afery.

Do:Franuś

Vega, uważaj na słówka. ;> Nie muszę Ci mówić, kto to jest. Dam Ci tylko numer tego kogoś, hmm? Poza tym jest o wiele bliżej Włoch niż Ci się wydaję. :D Polubicie się. <3

Podstęp?

Do: Leon

Przyznaj się, że chcesz spać i mam dać Ci spokój. :>Niech Ci będzie. Oby tylko nie okazał się jakimś zbokiem. xD

Do:Franuś

Kokardo, ogarnij się. Wiesz, że Cię kocham. Masz tutaj: 748563223. Miłego pisania. ^^

Napisać?

Do: Nieznany numer od Verdasiątka. 

(Troszeczkę długa nazwa.)

Słuchaj... To trochę dziwne, ale Leon dał mi Twój numer i stwierdził, żebym napisała. :) Czyli hej! Mam na imię Fran. A Leon zapoznał mnie z..? c; 

Takiej odpowiedzi się nie spodziewała.

Nastąpił nowy początek, nowych ludzi. Powstała nowa historia z nowymi zagadkami. Narodził się nowy dzień, któremu księżyc nie chciał dać nadejść, widząc tyle piękna w okół siebie.

Chciał podarować im jeszcze trochę czasu. Wszystko od niego zależało. A sam jako nieskończone bóstwo miał go aż nadto. 

Z radością schował się po drugiej stronie świata. Od dzisiaj będzie miał wieczorne zajęcie - śmianie się z perypetii kilkorga nastolatków. 

Razem z gwiazdami zapoczątkował kilka zakładów. 

Kiedy oni będą razem? 

Kiedy pierwsza kłótnia?

Kto z kim, jak i gdzie?

Ale wszystko musiało być dobrze, skoro nawet gwiazdy kibicowały większości z naszej dwunastki.

Spaprałam ich pocałunek. Oczywiście, nie spodziewałam się. ;_; 
Zresztą cały rozdział znowu spaprałam. XD Też mi nowość, nie? :D

Z światowych informacji: usunęłam gg. : > 
Taka mała sprawa, wiem, że nie komentuje waszych blogów miśki. Wiem, moja wina, przepraszam. Po prostu nie mam do tego głowy, niektórych w ogóle nie czytam. Ach... Zawiodłam samą siebie. Powinnam myśleć najpierw o Was i to zrobię, postaram się poprawić. Nie wiem, czy w najbliższym czasie, ale myślę, że kiedy wrócę do Polski, naprawdę dam radę ogarnąć przynajmniej większość.
Jeszcze raz przepraszam.

Tyle, dziękuję. Miłego dnia! :)