Rozdział 33

"Głośne szepty"

Żyje się chwi­lą, a czas jest tyl­ko przez­roczystą perłą wy­pełnioną oddechem. 

~Halina Poświatowska 

*Uwaga! Rozdział wyjątkowo napisany w perspektywie pierwszoosobowej.*

Tydzień później, piątek.

Rano optymizm dziwnie wypełnił mnie od czubków moich czarnych trampek po czerwoną apaszkę, którą dzisiaj założyłam. Usta pomalowałam moją ukochaną, krwistą czerwienią i byłam z siebie zadowolona. W lustrze widziałam swoje odbicie i pomyślałam, że pierwszy raz w życiu z ogromnym uśmiechem na ustach nie wyglądam jak ta nieśmiała, przestraszona Natalia. Byłam sobą, ale w lepszym tego słowa znaczeniu. Byłam szczęśliwszą wersją siebie. Mimo, że nie miałam ku temu absolutnie żadnego powodu. 

Nie miałam chłopaka, a miłość podobno oznaczała, że się istnieje. Żyje się dla kogoś i z kimś. Kocha się. 

Bolało. Bardzo. Byłam zakochana. Ten idiota mnie nie zauważał i... Właściwie to koniec. Nie będę się nad sobą użalać. Nie jest tego warty. Nikt nie jest warty, żeby zapominać o samej siebie. Nigdy.

Nie mam też żadnego życiowego celu oprócz ukończenia Studio. Kit wciskany mi od dzieciństwa, że bez planów na przyszłość nie da się żyć, okazał się tylko kolejnym kłamstwem. Miła niespodzianka.

W gruncie rzeczy miałam tylko siebie, taniec, muzykę i swój zeszyt. Da się tak żyć i mieć ogromny uśmiech na ustach.

Wyszłam z domu, sama. 

Sama. Sama. S a m a. Bez nikogo. Dziwnie mi to ciążyło. Droga do szkoły zwykle owocowała w dziwne, śmieszne i nie, czasem zaskakujące, sytuacje. Kochałam każdy krok zrobiony przy nich i nasze wymieszane oddechy, kiedy śmiali się z moich żartów, które wcale nie były śmieszne. Odległość, która zabierała maksymalnie dwadzieścia minut, nam zajmowała dodatkowe piętnaście. Po drodze była przecież nasza ulubiona kawiarnia, z której musieliśmy porwać zapas pączków, czasem drożdżówki, dwie kawy, dla mnie i brata oraz, nie zapominając o naszym pupilu, gorącą czekoladę. Razem, było mi dobrze. Ale najwyraźniej tylko mi. Obydwoje mnie zostawili.

To też boli. A ja wciąż się uśmiecham. Przerażające. 

Choć, z drugiej strony, nie powinnam? 

Diego, jest przecież w szczęśliwym, przesłodzonym związku a Lena ugania się za nowym chłopakiem, zdaje się, że z wzajemnością. Niby dlaczego miałabym się nie cieszyć? W końcu i tak jestem niewidzialna. I sama. Tak, to chyba też jest istotne. 

Odwróciłam się na dźwięk nadjeżdżającego samochodu, nie wiem po co. Auta jeżdżące po ulicy nie są jak pies śmigający na rowerze, nic specjalnego. Coś mnie jednak tknęło. Zobaczyłam Federico za kółkiem. Obok niego na siedzeniu trajkotała roześmiana Fran. No tak, od jakiegoś tygodnia byli parą. Dowiedziałam się jako jedna z ostatnich. Na dodatek nie od Federa, który miał się za mojego przyjaciela tylko w przerwie na lunch, usłyszałam jak pierwszoklasistki zazdroszczą Włoszce. 

Zaśmiałam się ciężko. Chyba nie wiedział co oznacza termin przyjaciele, szkoda. Za nimi na siedzeniu dostrzegłam swojego brata i Ludmiłę. Jak romantycznie, wspólne podwózki do szkoły. 

Zanim przejechali obok mnie, modliłam się w duchu, żeby mnie nie widzieli. Tylko nie to. Niech zacznie padać albo niech nawiedzi nas zamieć, meteoryt, kosmici, cokolwiek.
Moje zmartwienia były bezsensowne. 

Nawet na mnie nie spojrzeli. 

Bolało, ale uśmiech wciąż trzymał się na moich ustach. 

Szłam dalej. Mimo wszystko byłam szczęśliwa. Odrobinę mniej niż rano, ale nadal było dobrze. Aż nagle usłyszałam ryk motoru. To musiał być Leon z Violettą i miałam racje. Chwile później minęli mnie, pozostawiając tylko swąd paliwa i zazdrość, że ja też nie umiem jeździć. Wyobrażałam sobie też jak wkurzona Violetta ściąga kask przed Studio, wbiega do środka i urywa głowy bracią Verdas, jak głodny tygrys albo wściekła kotka. Z Leonem wciąż nie pogodziła się po dosyć małej wtorkowej sprzeczce a Federowi oberwie się, że skazał ja na jazdę motorem. Co całkowicie się mu należało, zwłaszcza, że ja wciąż nie zamieniłam z nim słowa. Niech cierpi, skazany na moją ciszę. Zauważyłam jak próbował podchodzić do mnie w szkole, głównie na przerwach i się tłumaczyć. Teraz pozostaje mi tylko czekać aż zrobi to porządnie. Kiedyś będzie musiał.

To też bolało. Coraz mniej. 

Po raz kolejny usłyszałam warkot silnika, który tym razem kompletnie olałam. Nie miałam ochoty myśleć kto tam siedzi. Prawda jest taka, że wolałam nie wiedzieć. Dużo bardziej podobało mi się iść z głupim, nie do końca szczerym uśmiechem na ustach i wmawiać całemu wszechświatowi, że jestem szczęśliwa. Trochę (ale tylko trochę) okłamywałam samą siebie. Bo te dwa uniesione szeroko w górę kąciki, miały w sobie pewną łunę aktorstwa. Przecież ja nigdy się nie uśmiechałam. Ale przestać nie zamierzałam, nawet kiedy zauważyłam, że motor zatrzymała się jakieś dziesięć metrów przede mną, żeby było zabawniej stanął na chodniku. Ściągał powoli kask, ale nie musiał tego robić. Maxi siedział na swoim zielonym rumaku. I czekał, o zgrozo, na mnie.

-Natalia, może podwieźć cię do Studio? 

Nawet nie wiedziałam, kiedy usiadłam i mocno się w niego wtuliłam. Coś musiało mnie opętać, nie ma logiczniejszego wyjaśnienia. 

Przyjemnie było czuć jej ręce na moim brzuchu, miała strasznie mocny uścisk. Pierwszy raz musiała jechać na motorze albo była naprawdę przerażona i spięta. Dało się zauważyć jak twardo trzyma się na siedzeniu i mnie nie puszcza, co okazało się cholernie miłe i przez ułamek sekundy,  może nawet dłużej, chciałem, żebyśmy się zgubili, a droga do Studio była nieskończona. Chciałem żeby siedziała tak ze mną, oparta głową z kaskiem o moje plecy. Ciężko oddychała, słyszałem. Była naprawdę przerażona. Postanowiłem zachować się jak prawdziwy bohater i zatrzymałem się. Do szkoły nie było daleko, ale martwiłem się czy to wytrzyma.

Nawet nie zauważyła, że wiatr już nie pieści jej ciała, tylko spokojnie ją dotyka. Zaśmiałem się.

-Naty, wszystko okej?-Kiedy usłyszała mój głos puściła mnie natychmiast. Zbyt szybko, zupełnie jakbym parzył. Mruknęła ciche "tak" i chyba miała zamiar zejść. Nawet się nie rozejrzała.-Poczekaj jeszcze nie dojechaliśmy - oznajmiłem jej szybko. 

-To po cholerę się zatrzymywałeś?-Burknęła. Zupełnie nie jak ona. 

-Myślałem, że w końcu mnie udusisz. Trochę ciężko się tak jedzie, wiesz?-Żałowałem, że siedzę tyłem do jej twarzy, ale nie dało się porozmawiać inaczej. Pozostawało mi lusterko, które przekręciłem w idealnym momencie, aby zobaczyć rumieniec na jej twarzy. 

-A teraz możemy już jechać?- wciągnęła kask z powrotem na głowę.-Obiecuję, że będę delikatniejsza.-Wiedziałem, że się uśmiecha. Nie wiem skąd i jakim cudem, ale po prostu wiedziałem. I, Boże, było to bardzo przyjemne uczucie, kiedy jej ciało siedziało tak blisko mojego. 

Tylko pod wpływem jej dotyku mogłem poczuć się lepiej. Dzięki jej spojrzeniu motyle trzepotały we mnie. Nie tylko w brzuchu. Rozlatywały się po absolutnie każdej części mojego ciała. Ale tylko jej uśmiech sprawiał, że byłem w siódmym niebie i chyba nie mógłbym wzlecieć wyżej, nawet przy pomocy tych wszystkich trzepocących, kolorowych stworków. 

Była wyjątkowa. Całkiem jak śnieg latem. I właśnie siedziała ze mną na motorze. 

Jakim cudem się zgodziła? 

Zatrzymałem się, tym razem przed szkołą. 

-Jesteśmy. 

W tej chwili, byłem prawie pewny, że dostała skrzydeł. Puściła mnie i zeszła jak najszybciej potrafiła. Odsłoniła swoją słodką twarz i obdarzyła mnie uroczym uśmiechem. 

-Dzięki za miłą przejażdżkę.-Wciąż się do mnie szczerzyła i jakby zapomniała języka w gębie. Tylko wpatrywała się we mnie, z zachwytem. Przeszedł mnie ciepły dreszcz. Wcale jej się nie podobało, spodziewałem się bardziej krzyków, oskarżeń o zawał lub jeszcze innych, dziewczyńskich wymysłów. Pozytywnie się rozczarowałem. 

Zszedłem z mojego maleństwa, nie unikając jej wnikliwego spojrzenia, położyłem mój kask na maszynie i oparłem się o nią.

-To ja dziękuję, Natalia.- Widząc ją taką szczęśliwą, zaryzykowałem. Wyciągnąłem ramię w jej stronę a ona bez żadnego wahania je chwyciła. Szliśmy więc ramię w ramię, do wejścia. Idąc kamienną drużką do kolorowych drzwi szkoły, zacząłem zauważać zaciekawione spojrzenia wszystkich dookoła. Potem dotarły do mnie szepty, głośne. Nie powinny takie być. Wiedziałem, że nim dotrzemy do szafek połowa, jeżeli nie większość, będzie myślała, że mamy nową parę w Studio. Ona też to wiedziała, kilka lat nauki tutaj przygotowywało na wszystko. Nie żeby atmosfera była zła, traktowaliśmy się na równi, od pierwszaków po ostatnią klasę. Gwiazdorzenia nie tolerowaliśmy. Nigdy. Tutaj na to nie pozwalaliśmy. Ale to wciąż był wyścig. Nie było co się oszukiwać, nie każdy wyjdzie stąd jako wielka gwiazda.

Niektórych to denerwowało, gorsza była jednak świadomość, że nie da się wyżyć na przeznaczeniu. Ani mu przebaczyć, zniszczyć, polubić albo pokochać. Można tylko na nie czekać. Ludzi niecierpliwych zdawało się nie lubić w szczególności.

-Myślę, że czeka nas ciężka rozmowa podczas lunchu.-Zagadnęła brunetka.

-A ja myślę, że po raz pierwszy nasze papużki nierozłączki się ogarną i dziewczyny wyrzucą chłopaków do innego stolika. Przecież muszą zweryfikować nową plotkę.- na jej piękną twarz, wkradła się mała zmarszczka. Jak zawsze, kiedy głęboko się nad czymś zastanawiała.

-Zweryfikować plotkę, czy przekonać nas do jej słuszności?

Zatkało mnie. Miała racje. Nawet więcej, chciałem, żeby ta przepowiednia się sprawdziła. Nic nie stałoby się jeżeli Naty raz okazała się wróżką. Kompletnie nic, oprócz powodu, dzięki któremu odważyłbym się ją pocałować. Teoretycznie. Teoria wydawała się bardziej realna od marzeń. Tego starałem się trzymać. Zostawiłem ją obok jej szafki. Czyli tuż obok mojej. Były obok siebie praktycznie od naszego pierwszego dnia w szkole.

Przeznaczenie było bardzo natarczywe.

Pora obiadowa, stołówka.

Dziś na obiad serwowano makaron z serem, sałatkę i budyń. Byłam w niebie i po dzwonku jako pierwsza rzuciłam się do stołówki. Lubiłam jeść i nie było to jakąś przeogromną tajemnicą. Miałam to szczęście, że nie tyłam z każdą zjedzoną frytką, więc dbanie o siebie było stosunkowo proste. Odgarnęłam blond włosy z twarzy i uśmiechnęłam się do Sary, naszej kucharki. Była jak anioł zesłany nam między wykańczającą lekcją tańca Gregorio a spokojną godziną (albo dwiema) śpiewu z moją mamą Angie.

Usiadłam przy naszym stoliku i czekałam aż reszta łaskawie powłóczy tutaj swoimi nogami. Dziwne było czekać na nich wszystkich. Niby przyjaźniliśmy się od dawna, ale od jakiegoś czasu nasze więzi stały się silniejsze, mocniejsze i czystsze. Jednak nawet w naszej rodzinie powstawały szczególne sympatię. Usłyszałam naprawdę głośny śmiech Francesci, pochyliłam głowę w kierunku, z którego dochodził i zobaczyłam ją, idącą jak paw, przed Federem. Niósł dwie tacki z jedzeniem. Zachichotałam, on nie pozwoliłby nosić jej nawet worka z piórkami. Z jednej strony słodkie, że tak troszczył się o swoją dziewczynę, z drugiej było w tym coś z pantoflarza. Tyle, że Verdas robił go z siebie samego, bez pomocy Włoszki. Odrobinę złowieszcze, chyba że był to objaw ich pierwszej tygodnicy. Trwali w fazie "nie wierzę, że jest ze mną". Czekam z niecierpliwością aż znormalnieją.

Westchnęłam. Raczej nie znormalnieją, oczekiwałam, więc normalnego stanu rzeczy. Tylko tyle.

-Cześć Ludmiła.-Brat Leona postawił tackę z jedzeniem Fran na stół, rzucił mi wesołe spojrzenie i się odwrócił. Czyli on wiedział, że jemy dzisiaj osobno. Pokiwałam mu tylko, usta pełne zielonej sałatki nie były dobrym materiałem do otwierania. To samo zrobiłam z brunetką, kiedy powiedziała ciche "hej".

Ona też była głodna. Od razu rzuciła się na jedzenie. Dokładnie taki sam zestaw jak mój. Po chwili poczułam przyjemne mrowienie na policzku, to musiał być Diego. I rzeczywiście był. Cmoknął mnie szybko w usta i powiedział coś, na co nie do końca zwróciłam uwagę. Nie mogłam, kiedy był tak blisko. Ostry zapach jego perfum mnie omamił i wystarczył mi tylko jego widok. Mówił coś do mnie, a ja nie zwracałam uwagi na niego tylko na... Na niego. A raczej na jego miękkie usta, które mogłyby być trochę bliżej. Skończył i tym razem to ja go pocałowałam. I poszedł do drugiego stolika. Cholera, nie miałam ochoty siedzieć dzisiaj bez niego, ale czasem trzeba było się poświęcić dla przyjaciół. To był właśnie taki dzień.
Razem z Federem i moim chłopakiem, siedział już Maxi i Leon, który wciąż był średnio pogodzony z Violettą. Czyli tam siedzieli wszyscy, a tutaj... Zaraz. Violetta i Lena już gadały z Włoszką, musiałam ich nie zauważyć. Brakowało już tylko Natalii. Która zdawała się iść w naszą stronę. Miała bardzo spuszczoną głowę w dół, bałam się, że w końcu wywinie pięknego orła, skoro nie za bardzo wie dokąd idzie. Zastanawiało mnie, co jej się stało. Calutki dzień chodziła uśmiechnięta z niesamowitym pokładem energii. Zachowywała się jak nie ona, teraz wróciła. Nie wiedziałam dlaczego, dopóki nie zwróciłam uwagi na szepty. Wszyscy zniżyli głosy i zaczęli rozmawiać zamknięci wśród swoich kolegów przy stoliku i obdarzali ją od czasu do czasu zaciekawionym spojrzeniem. 

Szepty robiły się coraz głośniejsze. 

Złapałam kontakt wzrokowy z Violettą, myślała dokładnie o tym samym. Wstałyśmy równo i poszłyśmy raźnym krokiem do przyjaciółki, wszystko grało, prawda? Nie było powodów, żeby iść do niej jak cień. 

Doprowadziłyśmy ja do naszego stolika. Usiadłyśmy, tak żeby tworzyć swego rodzaju krąg. Tajemny krąg naszych sekretów. Przez chwile panowała cisza, więc ja znowu zaczęłam chrupać sałatkę. Obdarowywałyśmy siebie nawzajem spojrzeniami, pozornie bez znaczenia.

Nagle wszystkie wybuchłyśmy śmiechem. Autentycznym, bez udawania i wciskaniu kitu nerwowym chichotem. Byłyśmy razem, a razem mogłybyśmy podbić świat. Razem znaczyłyśmy więcej. 

Kiedy uspokoiłyśmy się, na tyle, żeby swobodnie rozmawiać, spostrzegłam zdziwione spojrzenia naszych drugich połówek i Maxiego. Byli zszokowani i rozbawieni, prawie jak my. 

-Dziewczyny, wiecie, że dzisiaj jest impreza na plaży? 

Pytanie retoryczne, zadane przez Natalie. Trąbiono o tym od dobrych dwóch tygodni. Domyśliłam się co chodzi po jej główce, więc się odezwałam. Trzymanie języka za zębami bolało, nie fizycznie. Gorzej, emocjonalnie. 

-Czyżbyś chciała iść całą paczką i przy okazji poderwać pewnego przystojniaka?

Zbladła. O jeden, czy dwa odcienie. Zdziwiłam się, bo wciąż się uśmiechała. 

-Możliwe. Ale pomyślałam też, że dawno nie robiliśmy niczego razem i wpadłam na to, że Violetta ma kilku hektarową posesje, więc fajnie byłoby po imprezie zorganizować własne ognisko a potem przespać się w namiocie. Co wy na to? 

Geniusz. Moja przyjaciółka była chodzącym geniuszem. 

-Zaraz, zaraz.-Lena jak zwykle mówiła zbyt szybko.-To ty i Maxi nie jesteście parą? 

Ten dzieciak, czasami doprowadzał mnie do białej gorączki. Violetta, która siedziała najbliżej oznajmiła teatralnie, że słuchanie wszystkich plotek jest niezdrowe. Poza tym, najpewniej dowiedziałaby się o tym pierwsza.

-Tak czy inaczej. To świetny pomysł.-Fran się rozemocjonowała.-Wręcz genialny, Naty. 

-Rzeczywiście, myślę, że dobrze nam to zrobi.-Violetta zatkała się resztkami swojego budyniu. Nie miała ochoty nic mówić, a ból w oczach Leona z sąsiedniego stolika tylko potwierdził, że długo bez siebie nie wytrzymają. Szykowały się, (mam nadzieje) spektakularne przeprosiny.

-Myślę, że to może być udany wieczór.-powiedziałam pewnie.-Pójdę zawiadomić chłopaków.

Moje wyobrażenie o wspaniałej imprezie topniało z każdym krokiem. Im bliżej męskiej części naszej paczki, tym bardziej rosła we mnie pewna obawa. Choć widząc szczenięcy wzrok Leona, mogłabym postawić, że tym co czuje jest współczucie. Ja też nie lubiłam kłócić się z Diego. Maxi również nie wyglądał jak nowo narodzony, jednak bił od niego dziwny blask nadziei. Zatrzymałam się przy nich i usiadłam między Verdasami. Sevilla zbyt mnie dekoncentrował. Otworzyłam usta, tylko po to, żeby zaraz je zamknąć.

Złe przeczucie? 

Zignorowałam je i z pospolitym sobie blaskiem opowiedziałam im plan na dzisiaj. Odebrali to bardziej entuzjastycznie niż myślami. 

Wieczór, nie mógł być aż tak zły.

Cóż, przepraszam, że w pierwszej osobie. Chcąc nie chcąc, inaczej bym tego nie napisała. Nie ma co się oszukiwać. Mam nadzieje, że to się nie powtórzy. Ale jest dzień wcześniej, chociaż coś. :D
Pytanko, ktoś jeszcze ma zamiar wysłać pracę na konkurs? ;)

Tą osobistą tragedię, chciałabym zadedykować, komuś, kto zagościł w moim serduszku pół roku temu. W sumie pół roku minęło 31.07, więc bliżej nam do siedmiomiesięcznicy. Ale niestety nie było nam dane świętować 6 miesięcy razem. Cóż, Tysiak, to dla Ciebie. Nie wiem czy jeszcze tu jesteś i czy czytasz, ale chce żebyś wiedziała, że jesteś  ukochanym ojcem mego kota.
Wybacz, wybaczcie, że 33 jest taka dziwna. Oprócz tytułu, tytuł mi się podoba.
I wciąż zapraszam na nowego bloga. *Klik* :3
To chyba na tyle, do zobaczenie na Saberze. :)
Ściskam Was mocno. ♥